Μεγάλε Κώστα, τα κατάφερες ! Δε λέω, ήταν δύσκολο, αλλά ο επιμένων, νικά! Και από επιμονή εσύ...όνος! Τους έκανες όλους να γυρίζουν με τα χαρτάκια στα χέρια, λες και παίρνουν συνέντευξη από τα ζαρζαβάτια... Μια βόλτα στο σούπερ μάρκετ θυμίζει σκηνές από ταινία σουρεάλ.
Οι καταναλωτές λοιπόν το εμπέδωσαν οτι, αν δε γράφουν τι θέλουν να ψωνίσουν, θα ψωνίζουν μονίμως ό,τι άχρηστο βάζει ο νους τους. Έτσι, πήραν τα μαγικά χαρτάκια και πάνε!
Όμως οι πρακτικές αυτές προϋποθέτουν κάτι βασικό. Να υπάρχουν χρήματα για τα ψώνια. Εδώ λοιπόν κολλάει το θέμα...
Πήγα τις προάλλες -χωρίς χαρτάκι ο άθλιος- να πάρω κάτι από ένα σούπερ μάρκετ (καραμέλλες για το βήχα αν ενδιαφέρεστε). Εκεί μπροστά σε ένα ράφι διαδραματίστηκε μια σκηνή απείρου νεοελληνικού κάλλους, ένας αυθεντικός διάλογος βγαλμένος από τη ζωή, σε σκηνοθεσία Κώστα Καραμανλή, βοηθό σκηνοθέτη το Γιώργο Αλογοσκούφη και πρωταγωνιστές ένα μέσο ελληνικό ζευγάρι.

"Μήτσο, να πάρουμε και χαρτί υγείας", λέει η γυναίκα.
"Τι χαρτί υγείας, που το γράφει αυτό;" λέει ο άντρας.
"Τι που το γράφει μωρέ;" ξαναλέει αυτή.
"Εδώ, στο χαρτί με τα ψώνια, που το γράφει";
"Εντάξει, το ξέχασα, δεν το έγραψα".
"Έ, τότε δεν το παίρνουμε".
"Πως δεν το παίρνουμε; Χαρτί υγείας δεν παίρνουμε";
"Ναι, χαρτί υγείας δεν παίρνουμε. Αφού δεν το γράφει δεν το παίρνουμε".
"Και τι θα κάνουμε όταν το χρειαζόμαστε";
"Να μην το χρειαζόμαστε. Δε γράψαμε τι χρειαζόμαστε πριν φύγουμε; Δεν πήραμε χρήματα ίσα-ίσα για όσα χρειαζόμαστε";
"Βρε Μήτσο, το χαρτί υγείας είναι απαραίτητο. Τι θα κάνουμε όταν πάμε στην τουαλέτα";
"Γιατί να πάμε στην τουαλέτα";
"Και τι θα κάνουμε. Αφού τρώμε..."
"Τρώμε; Τι τρώμε; Βλέπεις τίποτα φαγώσιμο εδώ στη λίστα";
"Όλο βλακείες λες. Λοιπόν, θα πάρουμε χαρτί για την τουαλέτα τώρα";
"Όχι. Θα χρησιμοποιήσουμε τι αποδείξεις από τους λογαριασμούς. Φτάνουν για ένα μήνα..."

Ο Μήτσος "έγραψε" και γύρισε να πάρει το χαρτί, εκτός προϋπολογισμού φυσικά. Πως θα τον ισοσκέλιζε, ιδέα δεν είχε. Ίσως να ρωτούσε τον Αλογοσκούφη περί δημιουργικής λογιστικής...