Ο ΝΟΜΟΣ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ...
Είμαστε το έθνος της ΣΙΩΠΗΣ. Η σιωπή αποτέλεσε και αποτελεί το χαρακτηριστικό μας γνώρισμα. Και δεν πρόκειται για τη σιωπή των αρχαίων, τη φιλοσοφική σιωπή που στηρίζεται στην αρχή του λακωνίζειν. Πρόκειται για την ένοχη σιωπή με τις μουσουλμανικές καταβολές, κουτοπόνηρη και ιδιοτελής, ραχάτικη...
ΡΑΧΑΤΙΣΜΟΣ : σ'αυτόν στηρίζεται η σύγχρονη σιωπή της ελληνικής κοινωνίας. Σωπαίνουμε για όσα συμβαίνουν δίπλα μας και θεωρούμε οτι δε μας αφορούν, αφού δεν εμπλεκόμαστε εμείς. Μπορεί μια μάνα να εκδίδει τα παιδιά της μέσα στη Αθήνα, εμείς όμως δε βγαίνουμε από το ραχάτι μας παρά μόνο για να εκφράσουμε τη βδελυγμία μας, και αυτή μετρημένα...ανώδυνα...ραχάτικα. Λες και αυτό μπορεί να συμβαίνει μόνο σε κείνη, λες και είμαστε στο απυρόβλητο, έχουμε τη μαγική γυάλινη σφαίρα όπου, αν κλειστείς μέσα της δε σε αγγίζει τίποτα.
Βέβαια όλα αυτά είναι κοινότυπα. Η αδιαφορία του έλληνα δεν είναι αποκλειστικά δικό του φαινόμενο. Συμβαίνει και στις πολιτισμένες χώρες... Εδώ όμως δε δικαιολογείται, λόγω του παρελθόντος θες, λόγω των ιδιαιτεροτήτων που καυχιόμαστε οτι έχουμε θες, λόγω της μεγάλης τύχης να ζούμε εδώ που ζούμε θες, ό,τι κι αν πάρεις το ίδιο είναι...
Σιωπούμε στα εγκλήματα της διπλανής πόρτας αντιστρόφως ανάλογα με την έκπληξη και την αποδοκιμασία μας εκ των υστέρων. Είμαστε βαθιά ΥΠΟΚΡΙΤΕΣ και αποδεχόμαστε αυτή μας την ιδιότητα ανερυθρίαστα... Αυτή τη στιγμή κάποια παιδιά στη χώρα μας υφίστανται τα ίδια με τα παιδιά του ΙΛΙΟΝ και κάποιοι που θα μπορούσαν να τα σώσουν ΣΙΩΠΟΥΝ. Βιώνουμε τη δημοκρατία της σιωπής, το νόμο της σιωπής, όμοιο μ'αυτό που τηρούν οι μαφιόζοι γνωρίζοντας οτι είναι όλοι τους μπλεγμένοι και πρέπει να σιωπήσουν για να προφυλαχθούν, να σωθούν...
Έχουμε γίνει μια κοινωνία χωρίς τύψεις, χαμένοι στην ανωνυμία των πολλών και στην αποχαύνωση που δημιουργεί η συνεχής παραβατικότητα. Η δίνη της παραβατικότητας αυτής μας τραβά συνεχώς και πιο μέσα και δεν κάνουμε καμία προσπάθεια να βγούμε. Αποδεχόμαστε την ύπαρξή της, της δίνουμε πρόσωπα (η κακιά μάνα, ο γνωστός ηθοποιός, ο κρητικός χασισοκαλλιεργητής, ο επίορκος εφοριακός, ο παραβάτης στυνομικός, ο ληστής της τράπεζας, ο δολοφόνος του αλλοδαπού, ο απατεώνας του χρηματιστηρίου κ.ο.κ.) και συνεχίζουμε σα να μη συμβαίνει τίποτα, σα να είναι όλοι αυτοί αρειανοί, εξωγήινοι...
Η τιμωρία μας, βέβαια, είναι οτι όλοι αυτοί είναι μέρος δικό μας, δημιούργημα και δείγμα της δικής μας κοινωνίας, η οποία ταλαντεύεται και γέρνει προς την παραβατικότητα με αυξανόμενο ρυθμό. Οι ανοχές μας όμως μεγαλώνουν παράλληλα με την ίδια την παραβατικότητα και σε λίγο θα είμαστε ικανοί να δεχτούμε σχεδόν τα πάντα αγόγγυστα, φυσικά και απροβλημάτιστα...
L'Auteur
0 σχόλια