Δεν πρόκειται να δώσει όνομα ο Ρουσόπουλος (και ο Καραμανλής) αν δεν επέλθει η οριστική ρήξη στους κόλπους του θέματος. Τουλάχιστον δηλαδή μέχρι αύριο. Γιατί μέχρι αύριο κατά πάσα πιθανότητα θα έχει συμβεί ό,τι είναι να συμβεί.

Ποιός ανακριτής και κουραφέξαλα. Αυτός θα κάτσει στ'αυγά του μέχρι να του τηλεφωνήσουν και να του δώσουν εντολή να μιλήσει. Γιατί ως εντολοδόχος ενεργεί. Πως αλλιώς εξηγείται το γεγονός οτι δέχτηκε ο,τι του είπε ο κ. Ανδριανός, μετά δέχτηκε τα νέα δεδομένα που του είπε ο κ. Ανδριανός και ούτε στιγμή δεν του πέρασε από το μυαλό να τον στριμώξει γι'αυτό το ήξεις αφίξεις... Σήμερα ήθελε ο κ. Ανδριανός να μιλήσει, σήμερα μίλησε. Αν ήθελε σε ένα μήνα, θα μιλούσε σε ένα μήνα. Αν ήθελε ποτέ, ...έ τότε ποτέ!

Ο Καραμανλής έψαξε την καλύτερη χρονική συγκυρία για να απαλλαγεί από το ΘΕΜΑ. Αφού καλλιέργησε το έδαφος, έσπειρε ζιζάνια, δημιούργησε κλίμα, βρισκόμαστε στις τελευταίες σκηνές του έργου, εκεί όπου οι συνεκδότες, διχασμένοι (από τις τακτικές της κυβέρνησης) στρέφονται ο ένας εναντίον του άλλου. Μεσαιωνικές κυβερνητικές ραδιουργίες διεμείφθησαν όλο αυτό το χρονικό διάστημα, θέλοντας να κερδίσουν από το ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΣΚΑΝΔΑΛΟ ΖΑΧΟΠΟΥΛΟΥ. Τι να κερδίσουν; Την εξόντωση ενός εχθρού. Αυτού που έδιωξε το Μαγγίνα και καρδιοχτύπησε τον Καραμανλή.

Δεν έχει σημασία αν συμφωνεί κανείς ή διαφωνεί με το ΘΕΜΑ. Σημασία έχει οτι η εξουσία, με κόλπα ΧΟΥΝΤΙΚΗΣ ΕΜΠΝΕΥΣΗΣ και Γκαιμπελικής πρακτικής πολεμά κατά του Τύπου, ή μάλλον επιδιώκει μόνο το κομμάτι του Τύπου που τη συμφέρει. Και αυτό ανεπιφύλακτα είναι ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΚΟ.