Πόσο θα σε πληρώνουμε ακόμα;
Βρε γλυκό μου κορίτσι... Σε μεγαλώσαμε, σε ντύσαμε, σε σπουδάσαμε, σε παντρέψαμε, έκανες παιδιά, μεγαλεία, γιατριλίκι, σε στείλαμε ταξίδια, ό,τι θες το κάναμε.
Δεν είναι καιρός τώρα να πας κι εσύ τώρα στην ευχή του Θεού και της Παναγίας; Να ακολουθήσεις πιά το δρόμο σου μονάχη σου; Να μας ξαποστάσεις και μας λίγο τέλος πάντων;
Πόσο ακόμα θα σε πληρώνουμε; Έ, πόσο; Δεν έχουμε άλλα πιά...Ό,τι είχαμε, στο δώσαμε! Δουλεύουμε σα σκλάβοι μια ζωή για να έχεις εσύ ό,τι θέλεις, πριν ακόμα το ζητήσεις. Είναι όμως καιρός να πάρουμε σύνταξη. Δεν αντέχουμε άλλο.
Ας σε συντηρήσει πιά ο άντρας σου. Τι τον παντρεύτηκες; Να τον καμαρώνεις; Και να ήταν και κανένας ωραίος... Διπλόφαρδος, σαν κουρτίνα! Στείλε τον να δουλέψει το χαραμοφάη... Να θρέψει τα παιδιά του...
Αλλά μάθατε και οι δυό σας στα έτοιμα. Φταίμε εμείς που σας είχαμε στα ώπα-ώπα...
Δεν ξέρω τι λες, ένα ξέρω μόνo: μόλις γυρίσετε από το ταξιδάκι σας αναψυχής στην Τουρκία, φροντίστε να πάρετε το δρόμο σας και να μη στηρίζεστε άλλο σε μάς. Δε μπορούμε άλλο...!
L'Auteur
0 σχόλια