Δεν ξέρω για σας, αλλά εμένα αυτή η ιστορία με τους δικαστές, τις υπερεξουσίες τους, την έλλειψη ελέγχου, τη μυστικοπάθεια και την εσωστρέφεια του Σώματος, τους εξοργιστικά υψηλούς μισθούς, το νόμο της σιωπής που ισχύει, το ανηλεές κυνηγητό όποιου τολμήσει να μιλήσει για τα τεκταινόμενα, όλα αυτά μου θυμίζουν ΜΑΦΙΑ.
Χώρια που φέρνουν στο νου μνήμες και της εποχής των συνταγματαρχών πριν από τη χούντα του '67.

Η ελληνική δικαιοσύνη δεν είναι ανεξάρτητη. Ούτε είναι δίκαιη. Κυρίως δεν είναι ισόρροπη στην κατανομή της αδικίας. Όλο το σύστημα διέπεται από κανόνες απαράδεκτα αναχρονιστικούς και καθαρά συντεχνιακούς (απόδειξη η δίωξη Μπάγια). Οι ομοιότητες με τη δομή και τη λειτουργία της Μαφίας είναι πολλές και αποκαλυπτικές.
Εξίσου σημαντική είναι και η στάση που γεννά η υπερπροστατευόμεη δικαιοσύνη. Μια στάση αλαζονείας, μια τάση υπεράνω θεσμών και πολιτών, μια αίσθηση ανωτερότητας που αποτελεί προσβολή στο πολίτευμα. Η εκάστοτε κυβερνητική πολιτική ευνοεί αυτή τη στάση, δίνει δικαιώματα και εξαιρέσεις στους δικαστές, τους διορίζει, τους κρίνει, κοινώς τους έχει στο χέρι...

Η τριτοκοσμική αντίληψη περί δικαιοσύνης, η λογική της δικαιοσύνης της Μπανανίας που διέπει τη χώρα αποτελεί επίτευγμα των κυβερνήσεων της μεταπολίτευσης, με πρώτη τη Νέα Δημοκρατία που έβαλε τις βάσεις αυτής της πρακτικής και συμμέτοχο το ΠΑΣΟΚ που τη συνέχισε. Η σημερινή κυβέρνηση χρησιμοποιεί τη δικαιοσύνη κατά τρόπο εξοργιστικά ιδιοτελή και παράνομο, έχοντάς της ως άλλοθι στην ασυδοσία της εξουσίας που τη χαρακτηρίζει. Η δικαιοσύνη που έχει σήμερα η ΕΛλάδα αδικεί τη χώρα, αδικεί τους πολίτες της, αδικεί και τον εαυτό της. Η συνέχιση αυτής της κατάστασης είναι τραγικό πισωγύρισμα και ανευθυνότητα.