Η ΚΡΑΥΓΗ ΤΩΝ "ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΕΝΩΝ" ΚΑΙ Ο ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΣ ΡΑΤΣΙΣΜΟΣ
Ζούμε τη φυσική εξέλιξη μιας μακροχρόνιας πολιτικής η οποία με τις οικονομικές της επιλογές και τις κοινωνικές της αδυναμίες συνετέλεσε στη δημιουργία μιας "κάστας" ανθρώπων που μπορούν να περιγραφούν με τον όρο "κοινωνικά αποκλεισμένοι", ή ακόμα "νεο-περιθωριοποιημένοι". Στην Ευρώπη η δημιουργία παρόμοιων κοινωνικών ομάδων έχει ήδη συντελεστεί εδώ και αρκετά χρόνια. Οι γνωστοί "exclus" των γαλλικών προαστίων είναι οι αντίστοιχοι των δικών μας νεο-περιθωριωποιημένων.
Προσοχή: δεν πρόκειται για περιθωριακούς! Δεν πρόκειται για ανθρώπους με την πάροδο του χρόνου θα έβρισκαν θέση στο χώρο του περιθωρίου καθώς εκεί τους τραβούσε η φύση τους. Πρόκειται γι'αυτούς που, κάτω από διάφορες συνθήκες, βρέθηκαν να συνυπάρχουν σε μια κοινωνία που τους παραμέρισε επαγγελματικά, οικονομικά και κοινωνικά. Άνθρωποι μορφωμένοι συχνά, που για χρόνια καταδέχτηκαν να δουλεύουν για 700 ευρώ και απολύθηκαν για να πάρουν τη θέση τους κάποιοι που αποδέχτηκαν να πληρώνονται με 600 ευρώ, άνθρωποι που απολύθηκαν - πετάχτηκαν στο δρόμο στην κυριολεξία - στα 45 τους και βρίσκονται στην ανεργία για χρόνια ενώ παραμένουν ικανοί και παραγωγικοί, άνθρωποι που περιμένουν δεκαετίες για να διοριστούν και δουλεύουν ως ντελιβεράδες, άνθρωποι που κάθονται στα θρανία μετά τα 40 για να πάρουν ένα αστείο πιστοποιητικό ECDL, άνθρωποι που ξημεροβραδυάζονται σε βουλευτικά γραφεία περιμένοντας ένα ρουσφέτι που τους οδηγεί σε κάποιο stage της κακιάς ώρας, άνθρωποι που φυτοζωούν χωρίς να εμπλουτίζουν τις λίστες των ανέργων ούτε των αστέγων, πολλοί εκ των οποίων ανήκουν στο 25% των ελλήνων που ζούνε κάτω από το όριο της φτώχειας, άνθρωποι που αδυνατούν να πληρώσουν τα αυξημένα κόστη διαβίωσης που τους επιβάλλει η απληστία των τραπεζών και των σούπερ μάρκετς, άνθρωποι που πληρώνουν φόρο για έσοδα που δικαιολογούν την παρέμβαση της Πρόνοιας...
Όλοι αυτοί οι "κοινωνικά αποκλεισμένοι" καλούνται με συνεχή διαφημιστικό βομβαρδισμό να συμμετάσχουν σε μια ευημερία στην οποία τους είναι αδύνατο να συμμετάσχουν, λόγω οικονομικής αδυναμίας. Ψυχαγωγούνται με τα κατορθώματα μιας σειράς γκλαμουράτων που ζουν και καταναλώνουν όσο τρεις γενεές των απλών ανθρώπων. Καλούνται στα εγκαίνια Mall και Golden Hall όταν αδυνατούν να πληρώουν το λεωφορείο που θα τους μεταφέρει μέχρι εκεί. Αναγκάζονται να παίρνουν χρήματα από τους γονείς τους γιατί δε μπορούν να ζήσουν με τα δικά τους. Μένουν ανύπαντροι γιατί δε μπορούν να ζήσουν τη δική τους οικογένεια. Η κοινωνία κάνει μπροστά τους στριπτίζ, χωρίς όμως να τους επιτρέπει να την αγγίξουν. Κυνικά τους διεγείρει και την άλλη στιγμή τους αποξενώνει, τους μετατρέπει σε απόκληρους, χωρίς να το αξίζουν και χωρίς να το έχουν συνηθίσει.
Ο οικονομικός ρατσισμός γκετοποιεί ομάδες ανθρώπων που υπό άλλες συνθήκες θα ήταν μέλη της μέσης τάξης. Ο οικονομικός ρατσισμός οφείλεται στην καθημερινή απληστία του επιχειρηματία που επιδιώκει περισσότερο και γρηγορότερο κέρδος αδιαφορώντας για τις θέσεις εργασίας και τον κοινωνικό του ρόλο, αδιαφορώντας για το γεγονός οτι σκεπτόμενος με τον τρόπο αυτό φέρνει σε αδιέξοδο το ίδιο του το μέλον, καθώς και οι υπόλοιποι εργοδότες πράττουν παρόμοια, με αποτέλεσμα αν μην υπάρχουν πελάτες για τα προϊόντα του! Αυτόν ακόμη που αυξάνει ραγδαία και με τρόπο παρανοϊκό τις τιμές του, αδιαφορώντας αν οι πελάτες του παίρνουν 700 ευρώ. Οφείλεται στην καθημερινή πρακτική της τράπεζας που ψάχνει τρόπο να τον στριμώξει για να του πάρει όσο το δυνατόν περισσότερα, λες και οι πελάτες θα υπάρχουν για πάντα. Οφείλεται σε μια κυβέρνηση που, εδώ και δεκαετίες, έχει πάψει να βλέπει τον πολίτη ως "πολίτη" και τον βλέπει πια ως "καταναλωτή" φορολογούμενο και παραγωγό πλούτου, παίρνοντάς του συνεχώς και περισσότερα μέσω των λογαριασμών του και της εφορίας του και δίνοντάς του όλο και λιγότερα σε μισθούς, συντάξεις και παροχές! Οφείλεται σε δημοσιογράφους της κακιάς ώρας που, απευθυνόμενοι στα χαμηλότερα ένστικτα της ανθρώπινης φύσης διεγείρουν τη ζήλια του, το φθόνο, το αίσθημα αποκλεισμού από τα αγαθά της διασημότητας ή έστω του πλούτου. Οφείλεται σε κόμματα που χρειάζονται τους κοινωνικά αποκλεισμένους για να μπορούν να τους χειρίζονται και να εκλέγονται. Οφείλεται στην επανάπαυση του καθενός, στην αδυναμία αντίδρασης που με τη σειρά της οφείλεται στην "ευημερούσα οκνηρία", στη ροπή της αδράνειας που σπρώχνει τη νεοελληνική κοινωνία στη ραστώνη της γειτνίασης με τους οθωμανούς.
Οι κοινωνικά αποκλεισμένοι στην ελληνική κοινωνία είναι εκατοντάδες χιλιάδες, ίσως και εκατομμύρια. Αυτοί που άλλοτε αποκαλούνται και νεόπτωχοι, που σε ένα πρόσφατο παρελθόν θα αποτελούσαν ενεργό μέρος της ελληνικής κοινωνίας, σήμερα βρίσκονται στην άκρη του ρήγματος μεταξύ πλουσίων και φτωχών που βαθαίνει καθημερινά.
Όταν αυτοί οι άνθρωποι, στερημένοι από ελπίδα, κουρασμένοι από αλλεπάλληλες αποτυχημένες προσπάθειας να βγούν από την κατάστασή τους κοιτάζουν προς τους πάνω, βλέπουν πλουτίζοντες πολιτικούς, ιερομόναχους επενδυτές, δικηγόρους και συμβολαιογράφους να καρπώνονται τους κόπους του, βλέπουν ανισότητες χαοτικές και καμία προοπτική βελτίωσης της κατάστασης. Βλέπουν συνεχή σκάνδαλα, που συνεχίζονται ασχέτως κυβέρνησης, βλέπει τους απατεώνες να προοδεύουν και τους εργατικούς να παραμερίζονται. Βλέπουν τους πόρους της χώρας να γίνονται βορά στις οέξεις των επιτήδειων. Βλέπουν μια κοινωνία ολογαρχική, άδικη, που υπό το μανδύα της δημοκρατίας υφαρπάζει την ψήφο τους βάζοντάς τους να περιμένουν το ρουσφέτι ως ανταμοιβή και στη συνέχεια τους πετάει στο περιθώριο. Βλέπουν πολιτικό αδιέξοδο, καθώς όλα τα κόμματα τους παρέχουν προφανώς απατηλές υποσχέσεις. Η καθημερινότητά τους είναι απάνθρωπη, τα νοσοκομεία τους διεκπεραιώνουν θανάτους, τα παιδιά τους διδάσκονται σε συνθήκες χειρότερες από αυτές στις οποίες διδάχθηκαν αυτοί, η ποιότητα της ζωής τους τους καθιστά τριτοκοσμικούς.
Οι άνθρωποι αυτοί εξεγείρονται κάποια στιγμή. Η εξέγερση των ημερών που ζούμε είναι η εξέγερση των αποκλεισμένων. Αυτών που αποκλείονται από την επίπλαστη ευημερία της ελληνικής καταναλωτικής και τηλεοπτικής δημοκρατίας. Των εκατομμυρίων που δεν τολμούν να πιάσουν την πέτρα και να την πετάξουν, αλλά που τα παιδιά τους τολμούν. Οργανώνονται μέσω του "διαβολικού" ίντερνετ και μέσω SMS και κάνουν πορείες, καίνει και πετροβολούν τους μπάτσους. Οι γονείς κάποιες στιγμές ταυτίζονται με τα παιδιά και αισθάνονται να κρατούν και αυτοί πέτρες, άλλοτε πάλι ο καθωσπρεπισμός τους τους επαναφέρει στη λογική και συνεχίζουν να ταλαντεύονται στην σχιζοφρενή αυτή πραγματικότητα. Γιατί ενδόμυχα χαιρόμαστε βλέποντας τις καταστροφές; Τι είναι αυτό που μας κάνει να γελάμε με τη δυστυχία του άλλου; Γιατί υπάρχει σε κάποιους ενδόμυχα χαρά να βλέπουν να καίγεται η περιουσία του άλλου; Σε κάθε ταινία, αυτό που βγάζει το περισσότερο γέλιο είναι όταν κάποιος παθαίνει κάτι... Μήπως η δυστυχία του ενός κάνει την ψυχαγωγία του άλλου; Τα αίτια είναι ιστορικά, κοινωνικά, ψυχαναλυτικά; Τα ίδια συμβαίνουν και αλλού. Όχι όμως με την ίδια ένταση όπως στην πάντα ακραία Ελλάδα του υπερθετικού.
Στις διαδηλώσεις αλλά και στα επεισόδια συμμετέχουν αυτή τη φορά και πενηντάρηδες οι οποίοι βιώνουν τις συνέπειες της απαιδιοδοξίας. Οι κινητοποιήσεις των ημερών θα λειτουργήσουν ως "ένδοξο παρελθόν" και ως θερμοκοιτίδα νέων γενεών με προϊστορία σύγκρουσης με τις αρχές.
Στην πραγματικότητα, αυτό είναι το επίπεδο της δημοκρατίας μας και οφείλουμε να το παραδεχτούμε.Η πικρή πραγματικότητα είναι οτι δεν έχουμε κατορθώσει να εγκαθιδρύσουμε μια δημοκρατία δίκαιη, αποτελεσματική, παραγωγική και οχυρωμένη απέναντι σε ακραία φαινόμενα.
Προσοχή: δεν πρόκειται για περιθωριακούς! Δεν πρόκειται για ανθρώπους με την πάροδο του χρόνου θα έβρισκαν θέση στο χώρο του περιθωρίου καθώς εκεί τους τραβούσε η φύση τους. Πρόκειται γι'αυτούς που, κάτω από διάφορες συνθήκες, βρέθηκαν να συνυπάρχουν σε μια κοινωνία που τους παραμέρισε επαγγελματικά, οικονομικά και κοινωνικά. Άνθρωποι μορφωμένοι συχνά, που για χρόνια καταδέχτηκαν να δουλεύουν για 700 ευρώ και απολύθηκαν για να πάρουν τη θέση τους κάποιοι που αποδέχτηκαν να πληρώνονται με 600 ευρώ, άνθρωποι που απολύθηκαν - πετάχτηκαν στο δρόμο στην κυριολεξία - στα 45 τους και βρίσκονται στην ανεργία για χρόνια ενώ παραμένουν ικανοί και παραγωγικοί, άνθρωποι που περιμένουν δεκαετίες για να διοριστούν και δουλεύουν ως ντελιβεράδες, άνθρωποι που κάθονται στα θρανία μετά τα 40 για να πάρουν ένα αστείο πιστοποιητικό ECDL, άνθρωποι που ξημεροβραδυάζονται σε βουλευτικά γραφεία περιμένοντας ένα ρουσφέτι που τους οδηγεί σε κάποιο stage της κακιάς ώρας, άνθρωποι που φυτοζωούν χωρίς να εμπλουτίζουν τις λίστες των ανέργων ούτε των αστέγων, πολλοί εκ των οποίων ανήκουν στο 25% των ελλήνων που ζούνε κάτω από το όριο της φτώχειας, άνθρωποι που αδυνατούν να πληρώσουν τα αυξημένα κόστη διαβίωσης που τους επιβάλλει η απληστία των τραπεζών και των σούπερ μάρκετς, άνθρωποι που πληρώνουν φόρο για έσοδα που δικαιολογούν την παρέμβαση της Πρόνοιας...
Όλοι αυτοί οι "κοινωνικά αποκλεισμένοι" καλούνται με συνεχή διαφημιστικό βομβαρδισμό να συμμετάσχουν σε μια ευημερία στην οποία τους είναι αδύνατο να συμμετάσχουν, λόγω οικονομικής αδυναμίας. Ψυχαγωγούνται με τα κατορθώματα μιας σειράς γκλαμουράτων που ζουν και καταναλώνουν όσο τρεις γενεές των απλών ανθρώπων. Καλούνται στα εγκαίνια Mall και Golden Hall όταν αδυνατούν να πληρώουν το λεωφορείο που θα τους μεταφέρει μέχρι εκεί. Αναγκάζονται να παίρνουν χρήματα από τους γονείς τους γιατί δε μπορούν να ζήσουν με τα δικά τους. Μένουν ανύπαντροι γιατί δε μπορούν να ζήσουν τη δική τους οικογένεια. Η κοινωνία κάνει μπροστά τους στριπτίζ, χωρίς όμως να τους επιτρέπει να την αγγίξουν. Κυνικά τους διεγείρει και την άλλη στιγμή τους αποξενώνει, τους μετατρέπει σε απόκληρους, χωρίς να το αξίζουν και χωρίς να το έχουν συνηθίσει.
Ο οικονομικός ρατσισμός γκετοποιεί ομάδες ανθρώπων που υπό άλλες συνθήκες θα ήταν μέλη της μέσης τάξης. Ο οικονομικός ρατσισμός οφείλεται στην καθημερινή απληστία του επιχειρηματία που επιδιώκει περισσότερο και γρηγορότερο κέρδος αδιαφορώντας για τις θέσεις εργασίας και τον κοινωνικό του ρόλο, αδιαφορώντας για το γεγονός οτι σκεπτόμενος με τον τρόπο αυτό φέρνει σε αδιέξοδο το ίδιο του το μέλον, καθώς και οι υπόλοιποι εργοδότες πράττουν παρόμοια, με αποτέλεσμα αν μην υπάρχουν πελάτες για τα προϊόντα του! Αυτόν ακόμη που αυξάνει ραγδαία και με τρόπο παρανοϊκό τις τιμές του, αδιαφορώντας αν οι πελάτες του παίρνουν 700 ευρώ. Οφείλεται στην καθημερινή πρακτική της τράπεζας που ψάχνει τρόπο να τον στριμώξει για να του πάρει όσο το δυνατόν περισσότερα, λες και οι πελάτες θα υπάρχουν για πάντα. Οφείλεται σε μια κυβέρνηση που, εδώ και δεκαετίες, έχει πάψει να βλέπει τον πολίτη ως "πολίτη" και τον βλέπει πια ως "καταναλωτή" φορολογούμενο και παραγωγό πλούτου, παίρνοντάς του συνεχώς και περισσότερα μέσω των λογαριασμών του και της εφορίας του και δίνοντάς του όλο και λιγότερα σε μισθούς, συντάξεις και παροχές! Οφείλεται σε δημοσιογράφους της κακιάς ώρας που, απευθυνόμενοι στα χαμηλότερα ένστικτα της ανθρώπινης φύσης διεγείρουν τη ζήλια του, το φθόνο, το αίσθημα αποκλεισμού από τα αγαθά της διασημότητας ή έστω του πλούτου. Οφείλεται σε κόμματα που χρειάζονται τους κοινωνικά αποκλεισμένους για να μπορούν να τους χειρίζονται και να εκλέγονται. Οφείλεται στην επανάπαυση του καθενός, στην αδυναμία αντίδρασης που με τη σειρά της οφείλεται στην "ευημερούσα οκνηρία", στη ροπή της αδράνειας που σπρώχνει τη νεοελληνική κοινωνία στη ραστώνη της γειτνίασης με τους οθωμανούς.
Οι κοινωνικά αποκλεισμένοι στην ελληνική κοινωνία είναι εκατοντάδες χιλιάδες, ίσως και εκατομμύρια. Αυτοί που άλλοτε αποκαλούνται και νεόπτωχοι, που σε ένα πρόσφατο παρελθόν θα αποτελούσαν ενεργό μέρος της ελληνικής κοινωνίας, σήμερα βρίσκονται στην άκρη του ρήγματος μεταξύ πλουσίων και φτωχών που βαθαίνει καθημερινά.
Όταν αυτοί οι άνθρωποι, στερημένοι από ελπίδα, κουρασμένοι από αλλεπάλληλες αποτυχημένες προσπάθειας να βγούν από την κατάστασή τους κοιτάζουν προς τους πάνω, βλέπουν πλουτίζοντες πολιτικούς, ιερομόναχους επενδυτές, δικηγόρους και συμβολαιογράφους να καρπώνονται τους κόπους του, βλέπουν ανισότητες χαοτικές και καμία προοπτική βελτίωσης της κατάστασης. Βλέπουν συνεχή σκάνδαλα, που συνεχίζονται ασχέτως κυβέρνησης, βλέπει τους απατεώνες να προοδεύουν και τους εργατικούς να παραμερίζονται. Βλέπουν τους πόρους της χώρας να γίνονται βορά στις οέξεις των επιτήδειων. Βλέπουν μια κοινωνία ολογαρχική, άδικη, που υπό το μανδύα της δημοκρατίας υφαρπάζει την ψήφο τους βάζοντάς τους να περιμένουν το ρουσφέτι ως ανταμοιβή και στη συνέχεια τους πετάει στο περιθώριο. Βλέπουν πολιτικό αδιέξοδο, καθώς όλα τα κόμματα τους παρέχουν προφανώς απατηλές υποσχέσεις. Η καθημερινότητά τους είναι απάνθρωπη, τα νοσοκομεία τους διεκπεραιώνουν θανάτους, τα παιδιά τους διδάσκονται σε συνθήκες χειρότερες από αυτές στις οποίες διδάχθηκαν αυτοί, η ποιότητα της ζωής τους τους καθιστά τριτοκοσμικούς.
Οι άνθρωποι αυτοί εξεγείρονται κάποια στιγμή. Η εξέγερση των ημερών που ζούμε είναι η εξέγερση των αποκλεισμένων. Αυτών που αποκλείονται από την επίπλαστη ευημερία της ελληνικής καταναλωτικής και τηλεοπτικής δημοκρατίας. Των εκατομμυρίων που δεν τολμούν να πιάσουν την πέτρα και να την πετάξουν, αλλά που τα παιδιά τους τολμούν. Οργανώνονται μέσω του "διαβολικού" ίντερνετ και μέσω SMS και κάνουν πορείες, καίνει και πετροβολούν τους μπάτσους. Οι γονείς κάποιες στιγμές ταυτίζονται με τα παιδιά και αισθάνονται να κρατούν και αυτοί πέτρες, άλλοτε πάλι ο καθωσπρεπισμός τους τους επαναφέρει στη λογική και συνεχίζουν να ταλαντεύονται στην σχιζοφρενή αυτή πραγματικότητα. Γιατί ενδόμυχα χαιρόμαστε βλέποντας τις καταστροφές; Τι είναι αυτό που μας κάνει να γελάμε με τη δυστυχία του άλλου; Γιατί υπάρχει σε κάποιους ενδόμυχα χαρά να βλέπουν να καίγεται η περιουσία του άλλου; Σε κάθε ταινία, αυτό που βγάζει το περισσότερο γέλιο είναι όταν κάποιος παθαίνει κάτι... Μήπως η δυστυχία του ενός κάνει την ψυχαγωγία του άλλου; Τα αίτια είναι ιστορικά, κοινωνικά, ψυχαναλυτικά; Τα ίδια συμβαίνουν και αλλού. Όχι όμως με την ίδια ένταση όπως στην πάντα ακραία Ελλάδα του υπερθετικού.
Στις διαδηλώσεις αλλά και στα επεισόδια συμμετέχουν αυτή τη φορά και πενηντάρηδες οι οποίοι βιώνουν τις συνέπειες της απαιδιοδοξίας. Οι κινητοποιήσεις των ημερών θα λειτουργήσουν ως "ένδοξο παρελθόν" και ως θερμοκοιτίδα νέων γενεών με προϊστορία σύγκρουσης με τις αρχές.
Στην πραγματικότητα, αυτό είναι το επίπεδο της δημοκρατίας μας και οφείλουμε να το παραδεχτούμε.Η πικρή πραγματικότητα είναι οτι δεν έχουμε κατορθώσει να εγκαθιδρύσουμε μια δημοκρατία δίκαιη, αποτελεσματική, παραγωγική και οχυρωμένη απέναντι σε ακραία φαινόμενα.
Virtual democracy
Και έχουμε και τη στάση των αρχών. Η τακτική της αστυνομίας είνα γνωστή: αφήνουν τους διαδηλωτές να σπάζουν και να ρημάζουν ώστε να έρθουν ως από μηχανής θεοί.
Η δε πολιτική διοίκηση της αστυνομίας, μέσω του υπουργού δίνει το στίγμα της, δίνοντας τα εύσημα σε μια αστυνομία η οποία αδυνατεί να προστατεύσει τις περιουσίες των ανθρώπων χωρίς να σκοτώσει τα παιδιά τους. Εκβιαστικά διλλήματα όπως η φράση "τι θέλετε τέλος πάντων, καταστολή με κάθε κόστος και κάθε μέσο ή αναξέλεγκτη κατάσταση;" είναι προπαγάνδα. Λες και η μέση λύση της καταστολής με τρόπους που να μη δύνανται να οδηγήσουν σε ακρότητες δεν υπάρχει... Ίσως είμαστε και η μόνη χώρα στον κόσμο όπου αυτό δεν είναι δυνατόν. Όπου τίθεται θέμα επιλογής στον πολίτη "ή σου προστατεύω την περιουσία ή σου σκοτώνων το παιδί"!
Όλη η προσπάθεια του Προκόπη Παυλόπουλου αναλώθηκε σε συνεντεύξεις τύπου και σε δηλώσεις μπροστά στις κάμερες, νομίζοντας οτι με τον τρόπο αυτό βάζει τέλος σε μια κατάσταση. Όπως δήλωσε ο ίδιος ο υπουργός: "μια φωτιά η οποία εμφανίζεται και η οποία σβήνει την επόμενη στιγμή είναι απλώς μια εικόνα". Αυτοί νομίζουν οτι δεν κάηκε τίποτα, οτι όλα ήταν σκηνοθεσία για τηλεοπτική παραγωγή. Επειδή γι'αυτούς όλα είναι εικόνα, νομίζουν οτι και τα επεισόδια είναι εικονικά. Virtual reality δηλαδή!
Στην πραγματικότητα, τα επεισόδια τους ενοχλούν γιατί τους αναγκάζουν να ξαγρυπνήσουν, να βγούν εκτός καθημερινού προγράμματος. Μια έκκληση που θα έπρεπε να γίνει προς τους κουκουλοφόρους θα ήταν να σταματούν τα επεισόδια γύρω στις 12 το βράδυ, γιατί ο πρωθυπουργός αδυνατεί να παρακολουθήσει τηλεόραση από εκείνη την ώρα και μετά.
Η λεγόμενη συλλογική ευθύνη αδρανοποιεί την επιμέρους προσωπική ευθύνη του καθενός. Καθιστώντας την ευθύνη συλλογική επιχειρείται να αποφευχθεί η συζήτηση για τις πραγματικές ευθύνες των πραγματικών υπαίτιων. Η φράση "είμαστε όλοι υπεύθυνοι σημαίνει οτι εγώ προσωπικά δε φταίω για τίποτα". Στην ουσία, η ένστολη ασυδοσία, το κρατικό "licence to kill", ανταγωνίζεται την κοστουμαρισμένη αδράνεια υπουργών και άλλων.
Προφανώς μας περνάνε για ηλίθιους όταν κυβερνητικοί βουλευτές (όπως ο Τζιτζικώστας) λένε οτι πρέπει να τα βάλουμε κάτω και να δούμε τι είδους αστυνομία θέλουμε! Το τι είδους αστυνομία θέλουμε είναι αυτονόητο! Την ίδια αστυνομία που υπάρχει σε κάθε πολιτισμένη χώρα του πλανήτη. Το τι είδους αστυνομία δε θέλουμε είναι το ζήτημα... Είναι αστείο να μη θεωρείται αυτονόητη η δουλιά και ο ρόλος της αστυνομίας και να χρειάζεται συζήτηση. Όταν αυτά τα λένε βουλευτές μάλλον πρέπει να αρχίσουμε να αμφιβάλλουμε για τις πνευματικές τους ικανότητες...
Όμως η πολιτική συναίνεση που επιχειρείται για να κατευνάσει και να εξασφαλιστεί η αντιμετώπιση του προβλήματος της βίας θα έπρεπε να έχει προϋπάρξει για την πρόληψη των γενεσιουργών αιτιών που οδήγησαν στην κατάσταση αυτή.
Η κυβέρνηση έχει ευθύνες. Η αντιπολίτευση άραγε θεωρεί οτι δεν έχει;
Ο Γιώργος Παπανδρέου, όπως είπε και ο ίδιος"φτάνει πια". Σταματήστε λοιπόν, Τον κουράσατε! Προετοιμάζεται για πρωθυπουργός, ας μην το ξεχνάτε! Το δήλωσε ξεκάθαρα: "αυτή η κυβέρνηση αδυνατεί να χειριστεί την κατάσταση". Ενώ είναι βέβαιος οτι μια δική του κυβέρνηση θα μπορούσε να τη χειριστεί...!
Στην πραγματικότητα, η ελληνική κοινωνία έχει δημιουργήσει μια ολόκληρη χώρα κοινωνικά αποκλεισμένων ανθρώπων, ΝΕΟΠΡΟΛΕΤΑΡΙΩΝ, που τέθηκαν στο περιθώριο χωρίς να το θέλουν και χωρίς να το αντέχουν. Οικονομικούς μετανάστες στην ίδια τους τη χώρα, που ζουν στην Ευρώπη χωρίς να νιώθουν ούτε καν το άρωμά της. Και αυτοί εξεγείρονται σήμερα και αυτοί θα συνεχίσουν να εξεγείρονται όσο δεν τους ακούμε.
Η δε πολιτική διοίκηση της αστυνομίας, μέσω του υπουργού δίνει το στίγμα της, δίνοντας τα εύσημα σε μια αστυνομία η οποία αδυνατεί να προστατεύσει τις περιουσίες των ανθρώπων χωρίς να σκοτώσει τα παιδιά τους. Εκβιαστικά διλλήματα όπως η φράση "τι θέλετε τέλος πάντων, καταστολή με κάθε κόστος και κάθε μέσο ή αναξέλεγκτη κατάσταση;" είναι προπαγάνδα. Λες και η μέση λύση της καταστολής με τρόπους που να μη δύνανται να οδηγήσουν σε ακρότητες δεν υπάρχει... Ίσως είμαστε και η μόνη χώρα στον κόσμο όπου αυτό δεν είναι δυνατόν. Όπου τίθεται θέμα επιλογής στον πολίτη "ή σου προστατεύω την περιουσία ή σου σκοτώνων το παιδί"!
Όλη η προσπάθεια του Προκόπη Παυλόπουλου αναλώθηκε σε συνεντεύξεις τύπου και σε δηλώσεις μπροστά στις κάμερες, νομίζοντας οτι με τον τρόπο αυτό βάζει τέλος σε μια κατάσταση. Όπως δήλωσε ο ίδιος ο υπουργός: "μια φωτιά η οποία εμφανίζεται και η οποία σβήνει την επόμενη στιγμή είναι απλώς μια εικόνα". Αυτοί νομίζουν οτι δεν κάηκε τίποτα, οτι όλα ήταν σκηνοθεσία για τηλεοπτική παραγωγή. Επειδή γι'αυτούς όλα είναι εικόνα, νομίζουν οτι και τα επεισόδια είναι εικονικά. Virtual reality δηλαδή!
Στην πραγματικότητα, τα επεισόδια τους ενοχλούν γιατί τους αναγκάζουν να ξαγρυπνήσουν, να βγούν εκτός καθημερινού προγράμματος. Μια έκκληση που θα έπρεπε να γίνει προς τους κουκουλοφόρους θα ήταν να σταματούν τα επεισόδια γύρω στις 12 το βράδυ, γιατί ο πρωθυπουργός αδυνατεί να παρακολουθήσει τηλεόραση από εκείνη την ώρα και μετά.
Η λεγόμενη συλλογική ευθύνη αδρανοποιεί την επιμέρους προσωπική ευθύνη του καθενός. Καθιστώντας την ευθύνη συλλογική επιχειρείται να αποφευχθεί η συζήτηση για τις πραγματικές ευθύνες των πραγματικών υπαίτιων. Η φράση "είμαστε όλοι υπεύθυνοι σημαίνει οτι εγώ προσωπικά δε φταίω για τίποτα". Στην ουσία, η ένστολη ασυδοσία, το κρατικό "licence to kill", ανταγωνίζεται την κοστουμαρισμένη αδράνεια υπουργών και άλλων.
Προφανώς μας περνάνε για ηλίθιους όταν κυβερνητικοί βουλευτές (όπως ο Τζιτζικώστας) λένε οτι πρέπει να τα βάλουμε κάτω και να δούμε τι είδους αστυνομία θέλουμε! Το τι είδους αστυνομία θέλουμε είναι αυτονόητο! Την ίδια αστυνομία που υπάρχει σε κάθε πολιτισμένη χώρα του πλανήτη. Το τι είδους αστυνομία δε θέλουμε είναι το ζήτημα... Είναι αστείο να μη θεωρείται αυτονόητη η δουλιά και ο ρόλος της αστυνομίας και να χρειάζεται συζήτηση. Όταν αυτά τα λένε βουλευτές μάλλον πρέπει να αρχίσουμε να αμφιβάλλουμε για τις πνευματικές τους ικανότητες...
Όμως η πολιτική συναίνεση που επιχειρείται για να κατευνάσει και να εξασφαλιστεί η αντιμετώπιση του προβλήματος της βίας θα έπρεπε να έχει προϋπάρξει για την πρόληψη των γενεσιουργών αιτιών που οδήγησαν στην κατάσταση αυτή.
Η κυβέρνηση έχει ευθύνες. Η αντιπολίτευση άραγε θεωρεί οτι δεν έχει;
Ο Γιώργος Παπανδρέου, όπως είπε και ο ίδιος"φτάνει πια". Σταματήστε λοιπόν, Τον κουράσατε! Προετοιμάζεται για πρωθυπουργός, ας μην το ξεχνάτε! Το δήλωσε ξεκάθαρα: "αυτή η κυβέρνηση αδυνατεί να χειριστεί την κατάσταση". Ενώ είναι βέβαιος οτι μια δική του κυβέρνηση θα μπορούσε να τη χειριστεί...!
Στην πραγματικότητα, η ελληνική κοινωνία έχει δημιουργήσει μια ολόκληρη χώρα κοινωνικά αποκλεισμένων ανθρώπων, ΝΕΟΠΡΟΛΕΤΑΡΙΩΝ, που τέθηκαν στο περιθώριο χωρίς να το θέλουν και χωρίς να το αντέχουν. Οικονομικούς μετανάστες στην ίδια τους τη χώρα, που ζουν στην Ευρώπη χωρίς να νιώθουν ούτε καν το άρωμά της. Και αυτοί εξεγείρονται σήμερα και αυτοί θα συνεχίσουν να εξεγείρονται όσο δεν τους ακούμε.
.
L'Auteur
9 σχόλια