"Την κρίση δεν θα πρέπει να την πληρώσουν οι εργαζόμενοι, γιατί τουλάχιστον είναι αθώοι. Πρέπει να την πληρώσουν αυτοί που προκάλεσαν την κρίση και που εξακολουθούν να επιμένουν να μην χάσουν τίποτα από αυτά που έχουν κερδίσει στο παρελθόν και από αυτά που σκέπτονται να κερδίσουν στο μέλλον".

Σκληρά λόγια, ειπωμένα από το στόμα του προέδρου της Δημοκρατίας.

Σκληρά; Σκληρά για ποιόν; Ποιούς εννοεί ο πρόεδρος; Ποιοί είναι αυτοί που "προκάλεσαν την κρίση" και που "εξακολουθούν να επιμένουν να μην χάσουν τίποτα από αυτά που έχουν κερδίσει στο παρελθόν και από αυτά που σκέπτονται να κερδίσουν στο μέλλον"; Τρέχα γύρευε...

Δύο από τις αρχές της προπαγάνδας είναι η αρχή της γενίκευσης και η αρχή της ασάφειας. Ο πρόεδρος γενικεύει όταν λέει "αυτοί" χωρίς να αναφέρει συγκεκριμένα για ποιούς μιλάει: για τους επιχειρηματίες, για τους χρηματιστές, για τους τραπεζίτες, για τους πολιτικούς; Για τους εμπόρους, για τους δημόσιους υπαλλήλους, για τους συνδικαλιστές, για τους εργάτες; Το "αυτοί" περιλαμβάνει ενδεχομένως πολλές κατηγορίες, χωρίς όμως να τις κατονομάζει. Επομένως δεν αναφέρεται σε κανέναν συγκεκριμένα. Κι εδώ βρίσκεται η ασάφεια. Ποιοί έχουν κερδίσει στο παρελθόν; Όσοι προαναφέραμε, ή κάποιοι από αυτούς, και ποιοί; Η ασάφεια κάνει ένα μήμυνα να μένει χωρίς αξία, να γίνεται αέρας.

Έτσι και το "τολμηρό" μήνυμα του Κάρολου Παπούλια στην ουσία είναι απλώς μια έκθεση ιδεών, χωρίς στόχο, χωρίς ουσία, χωρίς αξία. Έπεα πτερόεντα, παλικαρισμοί χωρίς κόστος. Απλώς κερδίζουν τις εντυπώσεις, αλλά δεν προσφέρουν τίποτα στον αναξιοπαθούντα πολίτη. Εκτός από παρηγοριά...