Εκτός αν είναι έλληνας. Γιατί τότε, δεν του χρειάζεται τίποτα από όλα αυτά. Αρκεί να είναι ο κατάλληλος άνθρωπος τη σωστή στιγμή.

Κάποτε οι πολιτικοί έβαζαν στο στόμα τους χαλίκια και μιλούσαν κοντρα στα κύματα για να βελτιώσουν τη ρητορική τους δεινότητα. Σήμερα, δηλώνουν ανερυθρίαστα οτι το κόμμα τους "έπρεπε να τα κάνει όλα λαμπόγυαλο"...

Αυτή είναι η πολιτική του λαμπόγυαλου. Η πεποίθηση οτι η θέση κάποιων βρίσκεται δικαιωματικά επάνω στο ...σβέρκο κάποιων άλλων. Ο Γιώργος Βουλγαράκης δεν είναι κάτι το παράδοξο, δεν είναι η εξαίρεση. Εϊναι ο κανόνας, σε μια πολιτική σκηνή που εκτιμά το θράσος και τον τσαμπουκά, που αβαντάρει την αρπαχτή και τον σταρχιδισμό.

Η πολιτική του λαμπόγυαλου είναι το πραγματικό πολιτικό δόγμα στην Ελλάδα. Κι όχι μόνο στη Νέα Δημοκρατία. Ούτε μονάχα στα κόμματα. Είναι το δόγμα πάνω στο οποίο στηρίζεται η Ελλάδα της μεταπολίτευσης. Είναι το δόγμα των φορτηγατζήδων που καταδικάζουν ολόκληρη τη χώρα χωρίς καθόλου ντροπή. Εϊναι η πρακτική των αγροτών που κόβουν τη χώρα σε τεμάχια. Είναι η τακτική του υπουργείου μεταφορών, που επιτρέπει στη χώρα να μένει κομμένη στα δύο για μήνες ολοκληρους, ενώ κέβει από τις τσέπες των πολιτών περιουσίες για να τους επιτρέπει τη διέλευση από τοςυ δρόμους που οι ίδιοι χρηματοδότησαν.

Το δόγμα του λαμπόγυαλου είναι το απαύγασμα της σύγχρονης ελληνικής πολιτικής σκέψης. Εϊναι η αιτία ύπαρξης μιας ολοκληρης κάστας ελληνόφωνων ανθρωποειδών, που δογματικά εξουσιάζει, κυρίως λόγω ...κεκτημένης ταχύτητας, μια χώρα που αρνείται να αυτοπροσδιοριστεί και να αυτοδιοικηθεί. Μια χώρα που αναζητά τον Όθωνά της για περισότερα από 170 χρόνια... Και που το μόνο που κατάφερε ήταν να τον βρει ...ποδοσφαιρικά.

Η πολιτική του λαμπόγυαλου ταιριάζει απόλυτα με τα σύγχρονα ελληνικά ήθη και έθιμα. Αγγίζει τις ευαισθησίες των  νεοελλήνων νεο-οθωμανών. Και διέπει την καθημερινότητά του. Γιατί, σε μια χώρα ...λαμπόγυαλο, δε θα μπορούσε να γίνει κι αλλιώς...