Κελαϊδιστά προφέροντας δυο νότες, μιλάει η ψυχή σε μας και μεις στον κόσμο. Γλυστράμε legato επάνω σε απλωμένα στον ήλιο συναισθήματα, όχι μόνο δικά μας, όχι μόνο κανενός. Ευγενικά και τολμηρά, ζητώντας από τη μελωδία να ξεπεράσει την υπόστασή της και να καταστεί μάρτυρας, αλλά και καθρέπτης.

Για να μη μιλήσουμε, ούτε να γελάσουμε ή να κλάψουμε. Όμως να κοιτάξουμε, κι ακόμη περισσότερο να δούμε. Νωχελικό ταξίδι για μοναχικούς ταξιδευτές σε μέρη γνωστά, σαν υπεκφυγές μπροστά στην ανάγκη της επιβίωσης.

Όσα δε θέλαμε να κρατήσουμε στη μνήμη μας γίνονται πόθοι. Λίγες στιγμές αρκούν για να γευτούμε την ηδονή της παραίτησης.

Τα έργα των ανθρώπων οφείλουν σπονδές στην έμπνευση της υπέρμετρης ευαισθησίας. Οι σκέψεις τους πάλι όχι. Το βάσανο της ύπαρξης απαιτεί συμμόρφωση στους κανόνες. Η επίκληση της ομορφιάς και η εξύμνησή της αποτελεί επανάσταση.