ΜΗΠΩΣ ΑΛΛΗΘΩΡΙΖΟΥΜΕ;
Είμαστε λαός της υπερβολής. Η έλλειψη μέτρου αποτελεί χαρακτηριστικό μας γνώρισμα και αυτό είναι κάτι που δεν αλλάζει. Πάρτε για παράδειγμα το Ασφαλιστικό. Εντάξει, κάποιοι θα θιγούν από οποισδήποτε αλλαγές γίνουν.κάποιοι θα βγούν κερδισμένοι. Οποιαδήποτε κοινωνική ανακατάταξη θα έχει κερδισμένους και χαμένους.
Όμως εμείς τα θέλουμε όλα δικά μας. Διαδηλώνουμε γιατί δε θέλουμε το δικό μας, πλούσιο ταμείο να συγχωνευτεί με άλλα λιγότερο πλούσια. Έτσι ακριβώς συμβαίνει και στην ελληνική κοινωνία. Υπάρχουν στεγανά μεταξύ των τάξεων, ή μάλλον μεταξύ κοινωνικών ομάδων γενικότερα και ζουν όλες αυτές παράλληλες ζωές. Παράλληλες ζωές που δεν τέμνονται, με αποτέλεσμα ο καθένας να έχει μια διαφορετική αντίληψη της πραγματικότητας, ανάλογα με το σε ποιά κοινωνική ομάδα ανήκει.
Όμως η λογική επιβάλει αλληλοεπιδράσεις μεταξύ των κοινωνικών ομάδων. Σε όλα τα πολιτισμένα κράτη, γίνεται συνεχής προσπάθεια για ωσμωτικές διεργασίες μεταξύ των κοινωνικών ομάδων, διαδικασία που μόνο κέρδος είναι για την κοινωνική συνοχή αλλά και τη γενικότερη πορεία της κάθε χώρας.
Εμείς εδώ αδιαφορούμε. Ο καθένας παλεύει να ενταχθεί στην επιθυμητή γι'αυτόν κοινωνική ομάδα, των δημοσίων υπαλλήλων για παράδειγμα και στη συνέχεια ξεχνά πως είναι να δουλεύεις στον ιδιωτικό τομέα. Η επιλεκτική λήθη των κοινωνικών στρωμάτων στην Ελλάδα είναι η βάση του προβλήματος, όχι μόνο του ασφαλιστικού αλλά του γενικότερου προβλήματος της χώρας. Δεν έχει κατορθωθεί να υπάρξει σύγκλιση, πλησίασμα μεταξύ των κοινωνικών ομάδων, ώστε να υπάρχει κοινή ευρεία στοχοθέτηση. Έτσι ο κάθε κλάδος διεκδικεί τη δική του ασφαλιστική κάλυψη, χωρίς να νοιάζεται για το τι θα απογίνει ο διπλανός κλάδος.
Έλα όμως που όλα στην οικονομία είναι αλληλένδετα... Αν δεν ικανοποιηθεί ο κλάδος των εργαζόμενων στις εκδόσεις, δύσκολα θα χαρεί τα προνόμιά του ο δημοσιογραφικός κλάδος, και από την άλλη, ποιός θέλει να γράφει και να ενημερώνει ένα λαό που πεινάει; Ή που τρέχει συνεχώς για το μεροκάματο; Ή που το μόνο του μέλημα είναι πως θα κατορθώσει να πάρει σύνταξη;
Ασχολούμαστε με τις συντάξεις και δεν ασχολούμαστε με αυτό που τις τροφοδοτεί. Την παραγωγικότητα, την οικονομία, την κοινωνική συνοχή και το μόνιμο, ευρύ και ειλικρινή θεσμοθετημένο κοινωνικό διάλογο. Η ανυπαρξία αυτού του τελευταίου προδίδει την υψηλού ρίσκου δημοκρατία που απολαμβάνουμε και την χαμηλής στάθμης κοινωνική μας οργάνωση.
Παράλληλα, η λογική του να έχουμε όσο το δυνατόν λιγότερους δυσαρεστημένους οδηγεί στο να χτυπάμε συνέχεια τους ίδους (οι οποίοι είναι δυσαρεστημένοι έτσι κι αλλιώς). Μέσα από την κοινωνική αλληλεγγύη όμως, κάθε αδικία εις βάρος τους θα έπρεπε να αντιμετωπίζεται ως αδικία εις βάρος του συνόλου, κάτι που στη χώρα μας θα αργήσει πάρα πολύ να συμβεί (αν συμβεί ποτέ).
L'Auteur
0 σχόλια