Ενός λεπτού σιγή...
Αυτό το "ενός λεπτού σιγή" ποτέ μου δεν το κατάλαβα. Μάλλον υπερβάλω. Την πρώτη φορά που το έκανα, μου φάνηκε κάτι καινούριο. Από κει και ύστερα κάθε φορά που χρειάστηκε να το επαναλάβω, συνήθως με έπιανε χασμουρητό !
Έχει το reason why του βέβαια. Αποδίδεις φόρο τιμής σε κάτι και ταυτόχρονα το εγκαθιστάς στη μνήμη σου για ένα λεπτό. Εδώ όμως είναι το παράδοξο.
Για να τιμήσεις κάποιον ή κάτι, πρέπει να κάνεις κάτι που να έχει κάποια αξία. Ενός λεπτού σιγή, τι αξία έχει; Σχετική αξία. Αν είναι ενός λεπτού σιγή της γυναίκας ή της πεθεράς σου έχει μεγάλη αξία... Αν είναι του εργοδότη σου επίσης. Αν είναι όμως ένα τυχαίο λεπτό, τι να αξίζει ;
Αν θέλουμε πραγματικά να τιμήσουμε κάτι, θα πρέπει να βρούμε πράγματα πιο σύγχρονα. Ενός λεπτού αποχή από το κινητό π.χ. ή ενός λεπτού αποχή από την τηλεόραση, ή έστω από το Internet. Αυτά είναι θυσίες...
Έχω γυρίσει χώρες και χώρες, αυτή την πρακτική του ενός λεπτού σιγής δεν την έχω δει πουθενά αλλού, τουλάχιστον στο βαθμό που το χρησιμοποιούμε εδώ... Μόνο εδώ ξέρουμε να τιμούμε δηλαδή ; Ή μήπως η δική μας σιγή έχει μεγαλύτερη αξία;
Το να ξέρεις να σωπαίνεις συνεπάγεται επίσης και κάτι άλλο. Να ξέρεις να μιλάς ! Μόλις μάθουμε να μιλάμε, ας κάνουμε και τα λεπτά σιγής που χρίζουν...
Τέλος, όλες αυτές οι πρακτικές κάνουν και κάτι κακό. Εθίζουν τις νέες γενιές σε στομφώδεις και κενές περιεχομένου ενέργειες, με ανύπαρκτο συμβολισμό και περισσή υποκρισία, αποστρέφοντάς τους από μια πραγματική μελέτη των υποτιθέμενων τιμώμενων γεγονότων ή προσώπων.
Ενός λεπτού φασαρία λοιπόν!
L'Auteur
1 σχόλια