ΚΟΛΠΑΤΖΗΔΕΣ ΚΑΙ ΑΣΧΕΤΟΙ
Πολύ ενδιαφέρουσα είναι η οπτική γωνία του καθενός από τους εμπλεκόμενους στο θέμα του ασφαλιστικού. Μια προσεκτικότερη παρατήρηση επιτρέπει να εξαχθούν σημαντικά συμπεράσματα :
Ο πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής ενεργεί θέλοντας να πείσει οτι είναι υποχρεωμένος για το καλό του τόπου να τον κάνει να πονέσει. Δε δείχνει να καταλαβαίνει πόσο πονάει και αυτό είναι λάθος επικοινωνιακά, ενώ παράλληλα δείχνει αποφασισμένος να προχωρήσει, κάτι που είναι σωστό. Όμως η αποστασιοποίησή του από τις συνέπειες των προτεινόμενων ρυθμίσεων, ώστε να μη μπεί σε συζήτηση εις βάθος που σαφώς δεν τον συμφέρει, τον κάνει να δείχνει άτολμος και αδιάφορος.
Παράλληλα, η στάση του απέναντι στο πρόβλημα της κοινωνίας σε σχέση με το ασφαλιστικό είναι η στάση αυτού που δίνει. Λες και είναι δικοί του οι πόροι και πρέπει να τους βγάλει από την τσέπη του. Χωρίς τους κοινωνικούς εταίρους και, ακόμη περισσότερο, χωρίς τη λαϊκή βούληση με το μέρος του παίρνει το ρόλο του έχοντος που παρέχει ή αποκλείει από προνόμια τους υποτελείς κατά βούληση. Αν περνούσε την εικόνα του "ενός από εσάς" που κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί για να βρει λύση σε ένα πρόβλημα του οποίου κοινωνοί είναι όλοι, θα κατάφερνε πολύ περισσότερα. Αντ'αυτού, προσπαθεί με επικοινωνιακά τερτίπια να ξεγελάσει το κοινό αίσθημα, βάζοντας μπροστάρη το Μαγγίνα και χρησιμοποιώντας διγλωσσία, κρυμμένα χαρτιά, δοκιμαστικές δηλώσεις, συνεχείς ελιγμούς ώστε να ελαχιστοποιήσει το πολιτικό κόστος. Ο Κώστας Καραμανλής επιθυμεί να τα έχει καλά με την ιστορία και η ιστορία δε θυμάται ποτέ τα μέσα που χρησιμοποιήθηκαν, παρά μόνο το τελικό αποτέλεσμα...
Η αντιπολίτευση (ο Γιώργος δηλαδή, αφού όλοι οι άλλοι γίνανε κομπάρσοι στη δεδομένη χρονική στιγμή) δείχνει μακρυά από το πεδίο της μάχης. Ενώ ακόμη απευθύνει προσκλήσεις για αγώνες, η ίδια καναπεδοκριτικάρει θεωρητικολογώντας, χωρίς να μπαίνει στην ουσία των θεμάτων του ασφαλιστικού. Η αντιπολίτευση είναι ιδιαίτερα ευχαριστημένη που έχει αναλάβει άλλος να βγάλει το φίδι από την τρύπα και το δείχνει. Με τη στάση της αυτή όμως, ούτε παρέχει βοήθεια στους πολίτες, ούτε πόντους κερδίζει και όσο για τις εντυπώσεις, αναρωτιέται κανείς πως κατάντησαν σ'αυτή τη χώρα οι εντυπώσεις σημαντικότερες από την ουσία. Η αντιπολίτευση του Γιώργου Παπανδρέου είναι ό,τι αστειότερο έχει συμβεί κοινοβουλευτικά μετά το 1973 στον αντίστοιχο τομέα, λαμβάνοντας υπόψη το μέγεθος του θέματος. Οι κορώνες Πάγκαλου πιο πολύ γελοιοπούν τη συζήτηση παρά θέτουν την κυβέρνηση προ των ευθυνών της...
Το ΚΚΕ έχοντας παγιωμένες απόψεις, δεν επιδιώκει να κερδίσει εντυπώσεις, όσο να δείξει πόσο παγιωμένες είναι οι θέσεις του. Το πρόβλημα είναι οτι ο λαός το έχει καταλάβει πολύ καλά το συγκεκριμένο, οπότε η προσπάθειά του αυτή απλά το βγάζει από το αδιέξοδο. Αδυνατώντας να κινητοποιήσει τις λαϊκές μάζες όπως έκανε στο παρελθόν (αλλιώς θα το είχε ήδη κάνει), προσπαθεί να κρατήσει στάση, χωρίς να ελίσετται πολιτικά, κάτι που ενώ ηθικά είναι απόλυτα σεβαστό, πολιτικά αποβαίνει απόλυτα περιττό.
Ο Συνασπισμός πάλι, παίζει παιχνίδι σε πολλά ταμπλώ. Παίρνοντας ακραίες θέσεις όταν κρίνει οτι τον συμφέρει,παίζει ένα πολιτικό αντάρτικο, με ρίσκο να θεωρηθεί φλύαρος και αναποτελεσματικός. Μέχρι στιγμής δείχνει πάντως να του βγαίνει.
Όσο για το ΛΑΟΣ, η προφανής ανομοιομορφία του δεν επιτρέπει σε πολιτικές θέσεις να λάβουν θέση στον πίνακα των υπό συζήτηση θεμάτων, καθώς η κάθε παρέμβαση φέρνει ένα ισχυρό προσωπικό στίγμα.
Με τα παραπάνω δεδομένα, το ασφαλιστικό πρόβλημα (ή σωστότερα πρόβλημα κρατικής Πρόνοιας...) δείχνει να ξεπερνά με το μέγεθός του όλους τους πολιτικούς σχηματισμούς που φιλοδοξούν να ασχοληθούν μαζί του. Η έλλειψη οράματος, ικανότητας πολιτικής σκέψης και πρακτικής εμπειρίας, η μικροπολιτική συμπεριφορά και οι μικρού βεληνεκούς πολιτικές προσωπικότητες που δραστηριοποιούνται σήμερα στην ελληνική πολιτική σκηνή δημιουργούν σοβαρές αμφιβολίες για την επιτυχή έκβαση του εγχειρήματος της μεταρρύθμισης του προβλήματος του αιώνα...
L'Auteur
0 σχόλια