Όλη μέρα στα λιμάνια και στα ναυπηγεία
στου θανάτου τα καζάνια στα μηχανουργεία
λιώνουν τα νιάτα μας στη βιοπάλη
με τα κομμάτια μας δένει τ'ατσάλι

Αυτό έκουγε ο Γιώργος, καθώς η λιμουζίνα κατευθυνόταν προς τα ναυπηγεία Σκαραμαγκά. Ήταν μια καινούρια συνήθεια που τον βοηθούσε να get the feeling. Αφού θα μιλούσε σε εργάτες των ναυπηγείων, έπρεπε να είναι at least convincing. Πρόβαρε και τη φωνή του, χοντραίνοντάς την λίγο για να βαρβαρέψει :
- "Τα τρία προεκλογικά «δεν» είναι «ναι» στην εμπορευματοποίηση της ασφάλισης υπέρ των ιδιωτικών εταιριών"

Δεν του πήγαινα αυτά, όμως όλοι οι συνεργάτες του επέμεναν οτι έπρεπε να τα κάνει για να πλησιάσει στο λαό. Γιατί να πλησιάσει; Μια χαρά έβλεπε και από κει που ήταν. Έπρεπε να κατέβει στο peoples' level για να δει την πραγματικότητα;

Φτάνοντας τον ξένισε η μουσική υπόκρουση. This reminds me of my father's προεκλογικές συγκεντρώσεις, σκέφτηκε. Οι εργάτες ήταν συγκεντρωμένοι περιμένοντας να τον ακούσουν. They all look hard working, σκέφτηκε. Έβηξε και πήγε να χοντρύνει τη φωνή του όπως έκανε λίγο νωρίτερα.
-"Τα τρία προεκλογικά.. γκουχ...γκουχ..."

Δεν του έβγαινε. Η φωνή του ήταν χαμηλόφωνη, there was no way to change it. Μάζεψε το θάρρος του και συνέχισε να μιλάει στον πραγματικό του τόνο, χωρίς εξάρσεις και υπερβολές.

Στην επιστροφή με τη λιμουζίνα το τραγούδι είχε αλλάξει. I am what I am και I love you just the way you are και τα συναφή που του άρεσαν περισσότερο. Το απόγευμα θα πήγαινε στο πολιτικό συντονιστικό όργανο του ΠΑΣΟΚ και δε χρειαζόταν να μπει στο κλίμα. Είχε φροντίσει να βάλει σε κλίμα όλους τους άλλους...
.
Ακούστε ακόμη το απόλυτο σουξέ του 2008