ΠΑΙΔΕΡΑΣΤΙΑ, ΠΛΕΥΡΗΣ ΚΑΙ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΙ
Είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα...
Κάπως έτσι θα μπορούσε να ξεκινάει η συζήτηση που έτυχε να παρακολουθήσω στο ALTER με καλεσμένους το βουλευτή του ΛΑ.Ο.Σ. κ Πλεύρη, το δημοσιογράφο κ. Γ. Βαρεμένο, έναν ακόμη δημοσιογράφο και έναν εκπρόσωπο γονέων. Συντονιστής ήταν ο Προκόπης Παυλόπουλος και όλα διεξήχθησαν στο δελτίο ειδήσεων του σταθμού.
Ο κ. Πλεύρης λοιπόν κατέθεσε έναν προβληματισμό (όπως το χαρακτήρισε ο ίδιος) σχετικά με το θέμα της τιμωρίας των παιδεραστών και την πιθανότητα να χρησιμοποιείται η τεχνητή διακοπή των ορμών τους (με τη χορήγηση σε ημερήσια βάση ενός χαπιού). Ο ίδιος δήλωσε οτι δεν υιοθετεί την πρόταση αυτή αλλά τη θέτει σε συζήτηση καθώς αποτελεί αντικείμενο συζήτησης και σε άλλες χώρες, όπως η Σουηδία και οι ΗΠΑ.
Κατ'αρχήν είχε ενδιαφέρον η πρακτική εξέλιξη της συζήτησης. Κατά περίεργο τρόπο όλοι οι συνομιλούντες εκφραζόταν ταυτόχρονα, με στομφώδη και επιτακτικό τρόπο. Ο συντονιστής με τις παρεμβάσεις του απλά προσέθετε περαιτέρω ντεσιμπέλ στο ήδη θορυβώδες αποτέλεσμα.
Στη συνέχεια οι θέσεις. Ο νεαρός κ. Πλεύρης (υιός του ...μπαμπά του, γνωστού και μη εξαιρετέου) προσπάθησε να κερδίσει τη μάχη του χρόνου, καθώς κάνει το "αγροτικό" του στο θέμα αυτό. Χωρίς να έχει εφεύρει τίποτα, απλά φέρνοντας στη δημοσιότητα μια συζήτηση που "παίζεται" πολύ έξω, κερδίζει πόντους σε επικοινωνιακό επίπεδο και, ίσως-ίσως να λαϊκίζει θεωρώντας οτι αυτό τον συμφέρει να κάνει.
Από την άλλη, με την πάροδο 30 δευτερολέπτων από την τοποθέτηση του νεαρού βουλευτή, οι δημοσιογράφοι παίρνουν το λόγο, κάνοντας δύο τραγικά για την εμπειρία (και ίσως και για την ηλικία) τους λάθη : πρώτον, παίρνουν ξεκάθαρη θέση, εν είδη ηθοποιών που παίζουν ένα ρόλο σε έργο, χρησιμοποιώντας τεχνικές δραματοποίησης δανεισμένες από το θέατρο. Δεύτερον, επιτίθενται σε κάποιον, για δικούς τους (σίγουρα) λόγους, ίσως γνωρίζοντας περισσότερα από τους θεατές τους για το ποιόν του βουλευτή, ίσως παρασειρόμενοι από το επίθετό του.
Στο σημείο αυτό λοιπόν, γίνεται η ανατροπή. Το όνομα Πλεύρης φέρνει σίγουρα ενοχλητικές αναμνήσεις σε πολλούς. Δίκαια ή άδικα, εξαρτάται από την προσωπική τοποθέτηση του καθενός. Όμως ο γιός Πλεύρη δεν είναι ο πατέρας Πλεύρης. Μπορεί να του μοιάζει, μπορεί να υιοθετεί τις αρχές του πατέρα του, όμως δεν είναι ο ίδιος! Ταυτόχρονα, κάνοντας πιο νηφάλια τοποθέτηση από τους δύο δημοσιογράφους, κέρδισε τις εντυπώσεις κυρίως με την αποφυγή ακροτήτων. Είτε ήταν θεμιτό, ήταν ήταν πλασματικό, σημασία έχει οτι έτσι συνέβη.
Οι δημοσιογράφοι, από την πλευρά τους, κατηγόρησαν την τοποθέτηση Πλεύρη ως απάνθρωπη, εξωπραγματική, φασιστική και ένας εξ'αυτών αναφέρθηκε σε πρακτικές που θυμίζουν τις τεχνικές των ναζί κατά των εβραίων, λέγοντας οτι ίσως θα πρέπει να γίνεται τατουάζ στα μέτωπα των παιδεραστών, απευθυνόμενος ειρωνικά προς την πλευρά του βουλευτή.
Εκπλήσσεται κανείς από τη σφοδρότητα της τοποθέτησης των δημοσιογράφων. Είναι η ανάγκη τηλεθέασης που τους σπρώχνει προς τα εκεί; Είναι η άγνοια του γεγονότος οτι Ο ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ ΔΕΝ ΠΑΙΡΝΕΙ ΘΕΣΗ αλλά βοηθά να αναδειχθούν οι θεσεις των άλλων; Είναι το επίθετο Πλεύρης; Ό,τι και να είναι, βρέθηκαν έκθετοι και σαφώς απώλεσαν κάθε δίκιο, ενεργούντες με τον τρόπο αυτό, θεωρώντας εσφαλμένα οτι κάποιος με το επίθετο αυτό και το παρελθόν του πατέρα του δε δικαιούται δια να ομιλεί. Ακόμη και ως σχολιαστές, οι τοποθετήσεις τους στερούνταν επιχειρημάτων, χρησιμοποιώντας την υπερβολή ως στοιχείο εντυπωσιασμού, εκθέτοντας τελικά το ρόλο των δημοσιογράφων και μη κατορθώνοντας να καταδείξουν το ακραίο των επιχειρημάτων του συνομιλητή τους.
Από την άλλη πλευρά, ο βουλευτής, παρότι νέος, επέδειξε ψυχραιμία και αυτό τον βοήθησε να κερδίσει τις εντυπώσεις σε τελική ανάλυση, κερδίζοντας "στα σημεία". Ουδείς γνωρίζει ακόμη τις πραγματικές του πεποιθήσεις και συμπερασματικά κάθε τοποθέτηση απέναντί του θα είναι άκαιρη και λανθασμένη. Όμως με κορώνες όπως οι προαναφερθείσες, απλά διογκώνεται το ειδικό βάρος του βουλευτή του ΛΑ.Ο.Σ και μάλιστα δυσανάλογα προς το πραγματικό του πολιτικό βάρος. Αν εκπροσωπεί ακραίες και -ακόμη και- επικίνδυνες θέσεις πρέπει σαφώς να τεθεί απέναντι στην κριτική και να υποστεί την αναλογούσα απαξίωση. Αυτό όμως θα πρέπει να γίνει βασιζόμενο σε πραγματικές θέσεις, σε γεγονότα και λεχθέντα και σίγουρα όχι σε προσωπικά συμπεράσματα με γενικεύσεις και εφαρμογή του "κατά μάνα, κατά κύρη...".
Επί της ουσίας, τώρα, αδιαφορώντας για το ποιός έφερε το θέμα στο προσκήνιο (καθώς σημασία έχει το μήνυμα και όχι ο αγγελιοφόρος), αποτελεί σίγουρα θέμα συζήτησης αν τέτοιες πρακτικές αποτελούν θετική ή αρνητική προσπάθεια διευθέτησης του προβλήματος της παιδεραστίας. Το μόνο σίγουρο είναι οτι ΧΡΙΖΕΙ ΣΥΖΗΤΗΣΗΣ.
L'Auteur
0 σχόλια