Για όσους ενδιαφέρονται, όχι, δεν πενθώ, απλά ασθενώ, αλλά ως γνωστόν, κακό σκυλί ...
Και, μην περιμένετε προβοκατόρικες παπαριές του τύπου "μπράβο θάνατε κλπ...". Θλίβομαι για το θάνατο ενός ανθρώπου, όπως το ίδιο κάνω για τον κάθε άνθρωπο και δεν επικροτώ το θάνατο. Απλά διαπιστώνω φιλοσοφικά οτι ο μόνος που ζει και θα ζει πριν και μετά από μας είναι ο ...θάνατος! Και αφήνω να το σκεφτούν οι επερχόμενοι Χριστόδουλοι...

Πέθανε λοιπόν ο Χριστόδουλος και έχω βαρεθεί να βλέπω κοράκια όπου και να κοιτάξω. Όλα τα κανάλια κάνουν αφιερώματα, εκτενή είναι η αλήθεια, από την άλλη όμως, είχαν άπλετο χρόνο να προετοιμαστούν... Βλέπετε, τόσον καιρό που νοσούσε ο Αρχιεπίσκοπος, προετοίμαζαν το υλικό,για να μην τρέχουν τελευταία στιγμή-παρεπιπτόντως, αυτός είναι και ένας τρόπος για να τσεκάρει κανείς τη σοβαρότητα του κάθε μέσου, σε πρακτικό έστω επίπεδο, αν δεν έχουν προετοιμάσει κάτι εκτενές, σταματείστε να τους βλέπετε, είναι ερασιτέχνες... Διότι, ως γνωστόν, τα σοβαρά μέσα έχουν το λεγόμενο "νεκροταφείο"τοποθετούν το υλικό για όσους περιμένουν να ...αποδημήσουν προσεχώς...

Βαρέθηκα λοιπόν να βλέπω κοράκια. Τι στο καλό, όλη η Ελλάδα έχει γεμίσει παπάδες; Ακόμη και οι τιμές που αποδίδουν στο νεκρό, έχουν κάτι το φτιαχτό, το δήθεν. Δηλαδή, τι κάτι... Σούπερ δήθεν είναι, στομφώδες και με δόσεις μεγαλομανίας, καθόλου ταπεινό.
Ταπεινή είναι η κατάνυξη των ανθρώπων που συρρέουν για να αποχαιρετήσουν τον Αρχιεπίσκοπο. Πιστεύω οτι είναι πραγματική η στεναχώρια των απλών ανθρώπων, γιατί απλά δεν έχουν απωλέσει την ικανότητα του να νιώθουν στεναχώρια.
Σε αντίθεση με τους πολιτικούς, οι οποίοι κάνουν πασαρέλα για να περάσουν μπροστά από το σκήνωμα του Χριστόδουλου, εφόσον οι κάμερες είναι εκεί. Γιατί αν δεν ήταν...
Και μη βρεθεί κανείς και μου πει οτι ο τάδε ή ο τάδε πολιτικός λυπήθηκε πραγματικά για το χαμό του Χριστόδουλου. Οι πολιτικοί έχουν χάσει παντελώς την ικανότητα του να νιώθουν, ίσως και σαν αντίδραση σε όσα χρειάζεται να εμφανίσουν ώστε να θεωρηθούν επιτυχημένοι. Όμως με τον καιρό, φεύγουν τα συναισθήματα και μένουν μόνο οι εντυπώσεις... Γιατί οι πολιτικοί ζούν μόνο για τις εντυπώσεις...

Ας ξαναγυρίσουμε όμως στον Αρχιεπίσκοπο. Έξυπνος ήταν, μεγαλομανής ήταν, επικοινωνιακός - στον τομέα του ήταν, σκληρός ήταν, συντηρητικός ήταν...και άλλα πολλά. Κυρίως όμως, ήταν ΜΟΝΟΣ! Ναι, ήταν μόνος από τη στιγμή που ανέβηκε στο θρόνο μέχρι το τέλος όπου βρέθηκε απέναντι στο Θεό, όπως συμβαίνει με όλους λίγο πριν το τέλος...
Το γεγονός οτι περιστοιχιζόταν συνεχώς από αυλικούς μάλλον τον έκανε ακόμη πιο μόνο, γιατί οι αυλικοί δε θέλουν να δώσουν, μόνο να πάρουν...

Μόνος απέναντι στο Θεό ο Αρχιεπίσκοπος έχασε, όπως το έχω ξαναγράψει, την ευκαιρία να ανεβάσει την ικανότητα των Ελλήνων για φιλοσοφική αντιμετώπιση των όσων συμβαίνουν, του θανάτου συμπεριλαμβανομένου... Γιατί τo λέω αυτό; Γιατί απλά, ο Χριστόδουλος δε βγήκε να μιλήσει με θάροος και ανοιχτά για την ασθένειά του, μόλις αυτή έγινε γνωστή, ώστε να δείξει τον ανθρώπινο χαρακτήρα-όχι του ίδιου,αλλά του ανθρώπου γενικώς. Εκεί θα έδειχνε θάρρος, αν ξεπερνούσε το φόβο και κοίταζε την ασθένεια στα μάτια. Έτσι θα μπορούσε να περάσει μηνύματα στο λαό. Αντιθέτως, άρχισε να γυρίζει από γιατρό σε γιατρό και από κέντρο σε κέντρο ιατρικής φροντίδας, ελπίζοντας οτι το ταξίδι του δε θα τελείωνε, χωρίς να θέλει να το παραδεχτεί και ελπίζοντας σε κάτι που οι περισσότεροι ήξεραν οτι ήταν μάταιο. Ό,τι δηλαδή κάνει ο καθένας. Επομένως, είναι χοντρό παραμύθι όσα λέγονται για τη στάση του απέναντι στην ασθένεια, για το κουράγιο του κλπ. Τρίχες. ..Ήταν άνθρωπος και φέρθηκε ως άνθρωπος. Τίποτα παραπάνω.
Προσοχή. Δεν κατακρίνω. Αντιθέτως. Απλά βάζω τα πράγματα στη θέση τους, γιατί έχω χορτάσει από διθυράμβους που δίνουν λάθος μήνυμα. Οτι δηλαδή, όποιος εθελοτυφλεί απέναντι στο πρόβλημά του και κάνει ό,τι μπορεί για να μην το κοιτάξει στα μάτια, είναι θαραλλέος. Τότε τι να πει η Αμαλία; Τι να πει η Λυδία και οι δικοί της;

Ο Χριστόδουλος, λίγο πριν το τέλος, μπόρεσε να μιλήσει ανοιχτά για το επερχόμενο συμβάν, αν και πάλι χωρίς ιδιαίτερα ξεκάθαρο λόγο. Κρίμα. Ήταν η ελπίδα του να αφήσει μια παρακαταθήκη στο ποίμνιο, η οποία θα το βοηθούσε να παίρνει θάρρος όταν κάτι δυσάρεστο του συμβαίνει. Αντιθέτως, άφησε παρακαταθήκη μόνο χρυσά άμφια και ανέκδοτα, βυζαντινισμούς και κοσμικές, πολιτικές συγκεντρώσεις, ελαφρότητα και λαϊκισμό. Κρίμα...