Το πρόβλημα με μας τους έλληνες είναι οτι δε λέμε τα πράγματα με το όνομά τους. Θέλοντας να μιμηθούμε τους ξενερουά ξένους, κάνουμε ό,τι και αυτοί, με αποτέλεσμα να χάνουμε την εθνική μας ταυτότητα και ύφος.

Έτσι, για παράδειγμα, λέμε υπουργείο εθνικής οκονομίας, αντί να λέμε υπουργείο εθνικής κονόμας. Αφού η φιλοσοφία του συγκεκριμένου υπουργείου είναι "ό,τι φάμε, ότι πιούμε και (κυρίως) ό,τι αρπάξει ο κώλος μας", τι το παλεύουμε και συστηνόμαστε με επίσημες ονομασίες χωρίς ουσίες;

Γιατί, αν τα βάλουμε κάτω, η αλήθεια είναι γλαφυρή. Υπουργείο με υπουργό τον Αλογο-κλωτσο-σκούφη...

Πήγε λέει και μίλησε χτες στο Πανεπιστήμιο στην Οξφόρδη, μπροστά σε ακαδημαϊκούς, φοιτητές και επιχειρηματίες... Κανονικά θα έπρεπε να στείλουμε τους πρέσβεις μας να ζητήσουμε συγνώμη ως χώρα για τη δοκιμασία στην οποία τους υποβάλαμε τους ανθρώπους...

Μετά, είναι και ο τρόπος με τον οποίο λειτουργεί το υπουργείο. Έχουν γίνει όλοι σαν το Τζακ Νίκολσον στον Μπάτμαν, με ένα χαμόγελο σαν του Τζόκερ, να διαβεβαιώνουν οτι όλα πηγαίνουν καλά. Και τ'ακούς εσύ που ψάχνεις για δανεικά για να βάλεις πετρέλαιο και σεληνιάζεσαι!

Βγαίνει ο Κλωτσοσκούφης και λέει οτι η παγκοσμιοποίηση έχει ωφελήσει τις ευρωπαϊκές οικονομίες. Βρε Γιώργο, το οτι κάποιοι σε έκαναν υπουργό, δε σημαίνει οτι μπορείς να λές και μπούρδες!

Κι ενώ στόχος του υπουργείου είναι η κονόμα, τα ελλείματα πηγαίνουν με ρυθμούς allegro con vivace! Έχουμε δανεισμό από το εξωτερικό ένα τουλάχιστον ΑΕΠ, το έλλειμα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών ξεπέρασε κατά πολύ το ένα τρισεκατομμύριο παλιές δραχμούλες, και μεις καμαρώνουμε τον Κλωτσοσκούφη να κάνει διαλέξεις στην Οξφόρδη...

Η δε κοινωνική ευαισθησία του υπουργού (ο Θεός να τον κάνει...) εξαντλείται σε καμιά κιθαρίτσα με τίποτα φίλους... Από κει και πέρα, αγνοεί οτι η ανθρώπινη φύση υπαγορεύει και στους ταπεινούς κολλίγους να τρώνε κάθε μέρα (!) κι ας είναι και ρεβύθια... Ο υπουργός εθνικής κονόμας είναι πολύ κοντά στο να μάθει στους έλληνες να μην τρώνε καθόλου, αν και υπάρχουν αμφιβολίες για το αν τελικά θα τα καταφέρει πριν πεθάνουν όλοι. Αυτός όμως αισιοδοξεί... Όπως πάντα...