Περνάμε μέρες και νύχτες και γιορτάζουμε και γελάμε, κλαίμε και σκεφτόμαστε. Μικρές οι μέρες και οι νύχτες πιο μεγάλες, μα οι σκέψεις πάντα θολές. Δεν ξέρουμε πως και γιατί, ούτε και πως να φτάσουμε κάπου που να αξίζει τον κόπο. Κοιτάμε τα πάντα, δε βλέπουμε τίποτα. Περνάμε σύνορα συνεχώς, δεν έχει τέλος τούτη η γή. Παντού φύλακες, παντού σύνορα. Και η φυγή είναι ολοένα και πιο ανώφελη. Γιατί παντού υπάρχουν εμπόδια. Γιατί ο νους σταματά και ξεκινά ένα άχρηστο σώμα και βλέπει οτι κι αυτός είναι αδύναμος. Μια ανθρώπινη αδυναμία, ασήμαντη και τεράστια.
Σε μέρες μέσα κλείνουμε το χρόνο μας και μετράμε, λες και δεν έχουμε κάτι άλλο να κάνουμε. Μετράμε τις ώρες, μετράμε αναπνοές, μετράμε χωρίς να υπάρχει λόγος. Κάνουμε το χρόνο θεό, φεύγουμε από τη μοναξιά, ανοίγουμε τα μάτια επειδή πρέπει και γελάμε, κλαίμε και σκεφτόμαστε. Μέρες και νύχτες, ώρες, χρόνια και αναπνοές. Και βάζουμε γιορτές για να κοντοστεκόμαστε και να γελάμε, και λέμε οτι χαιρόμαστε μα δεν ξέρουμε... μόνο γελάμε. Και ευχόμαστε, νομίζοντας οτι γινόμαστε καλύτεροι, νομίζοντας οτι εξαγνιζόμαστε. Είμαστε φαιδροί. Και λίγοι. Τόσο λίγοι.