Νύχτα παγερή στη Σαλονίκη και έναστρη. Νωρίτερα, το απόγευμα, τα χαμοπούλια κάναν σβούρες πάνω από τις ταράτσες σε σμήνη, κατά χιλιάδες! Αναρωτιέσαι πως δε συγκρούονται τόσα πολλά μαζί...Πετούσαν σχηματίζοντας οχτάρια και ορισμένα ακουμπούσαν επάνω σε μπαλκόνια, σε κεραίες και καλώδια. Καλά, αυτοί που μένουν από κάτω δεν ξέρω τι μπορεί να έβλεπαν στην τηλεόρασή τους, με τόσα πουλιά πάνω στην κεραία τους! Και δεν απομακρυνόταν! Λες και για κάποιο λόγο εκεί ήταν ο προορισμός τους, δίπλα από το νοσοκομείο. Εκεί που τα καλοκαίρια βάζουν κανόνια κρότου για να τα διώξουν κι αυτά πάλι ξανάρχονται αέναα.

Μάλλον είναι πλέον οι απόγονοί τους. Δε μπορεί τόσα χρόνια να είναι τα ίδια! Αλήθεια, τα γέρικα πουλιά δεν πετούν αργά και νωχελικά όπως οι γέροι άνθρωποι? Γιατί δεν έχω δει κανένα να πετά νωχελικά. Είδα να πέφτει πεθαμένο από γήρας, αλλά μέχρι εκείνη τη στιγμή πετούσε κανονικά. Είναι απίστευτο, αλλά αυτό που προσπαθώ το έχει ήδη πετύχει ο σπουργίτης! Απεδείχθη καλύτερός μου! Ή εγώ ανάξιός του...

Ναι λοιπόν, κανόνια κρότου, αλλά δε φεύγουν. Σαν τους διαδηλωτές κι αυτά, συνήθισαν και στον κρότο και στα πάντα και δεν κουνιώνται!
Σήμερα έκανε κρύο και πετούσαν πολύ χαμηλά. Ένα κινούμενο σύννεφο που έκανε
χαρές στον ουρανό, όπως κάνουν τα δελφίνια μέσα στη θάλασσα. Τα βλέπεις όλα μαζί και καταλαβαίνεις οτι οι κινήσεις τους έχουν μια χορογραφία, μια μπεζαρική αέρινη κίνηση συστεμική, ιδιόμορφη, παράξενα θελκτική. Κινούνται χωρίς να κυνηγούν ευθείες, η καμπύλη της κίνησής τους δείχνει πόσο ελάχιστες γραμμές υπάρχουν στη ζωή. Δε μιλούν, τα περιττά λόγια εμποδίζουν την κίνηση. Δεν κυνηγούν τίποτα, δε χρειάζονται τίποτα.