Η αφειδής τρομολαγνεία των σημερινών κυβερνούντων αποτελεί περισπούδαστο βιλαέτι της υπαρξιακής τους ταυτότητας. Εκτρέφοντας λογικές και πρακτικές καταστολής, επιτρέπουν στους εαυτούς τους να ψεκάζουν, να "σπαζοκεφαλιάζουν" πολίτες, να τρομοκρατούν, να τσαμπουκαλεύονται, να κατατροπώνουν πραγματικούς και ανύπαρκτους αντιπάλους, να κυνηγούν χίμαιρες περισσότερο από ό,τι δραπέτες...

Μια χίμαιρα ακόμη είναι η σπουδή της κυβερνητικής αφέλειας, υπό τη μορφή υπουργών, αναπληρωτών και γουαναμπήδων υπουργών, να αλλάξει το καθεστώς των καρτοκινητών τηλεφώνων.

Μέσα στη δίνη του θολωμένου τους μυαλού, οι εγκέφαλοι της ευφυέστατης αυτής ενέργειας επιδιώκουν να δημιουργήσουν ένα δίχτυ παρακολούθησης, έναν ιστό που θα συνδέει τους πάντες με τα γραφεία της ΚΥΠ, ώστε να αισθάνονται οτι κρατούν τα πράγματα στα χέρια τους!

Δυστυχώς, το μόνο που κρατούν στα χέρια τους είναι ο "καλύτερός τους φίλος"! Γιατί, αδαείς, αφελείς, κουτοπόνηροι και βαθιά ιδιοτελείς όπως είναι, αδυνατούν να καταλάβουν την ουσία της σύγχρονης πραγματικότητας: η επικοινωνία είναι πια μια διαρκής ροή, πολύμορφη και τεχνικά υβριδική. Κάθε προσπάθεια παρακολούθησης φθάνει καθυστερημένα, αφού οι ανάγκες επικοινωνίας έχουν προχωρήσει, συμπαρασύροντας την τεχνολογία αλλά και τη φαντασία. Έτσι τα SMS, emails, MSNmessemger, MySpace, Facebook, Twitter κ.ά. διαδέχονται το ένα το άλλο, προχωρώντας τις δυνατότητες επικοινωνίας σε επίπεδα πρωτόγνωρα.

Έξω από τις εξελίξεις, οι Μαρκογιαννάκηδες κάθονται σε φρεσκοαποκτηθείσες υπουργικές πολυθρόνες απεργαζόμενοι σενάρια μπιγκμπραδερισμού, χωρίς να ξέρουν τίποτα για τα παραπάνω. Ζουν στο παρελθόν, ψάχνουν να εξουσιάσουν φιμώνοντας και παρακολουθώντας, επιλέγοντας την κριτική που θα τους ασκηθεί, ώστε να μην τους "πονέσει". Οι ανεμόμυλοι που κυνηγούν λέγονται σήμερα καρτοκινητά, αύριο email ή οτιδήποτε άλλο. Όμως, μην έχοντας ούτε καν τη στόφα του Δον Κιχώτη, κινδυνεύουν να περάσουν στην ανυποληψία, να βρεθούν υπόλογοι για πρακτικές που αντιβαίνουν στο ΚΟΙΝΟ ΑΙΣΘΗΜΑ. Αυτό που τους ανέχεται, μέχρι νεωτέρας...

Το κυνήγι της χίμαιρας είναι συνήθης πρακτική στους κυνηγούς της εξουσίας. Η ιστορία όμως έδειξε οτι ο πραγματισμός είναι αυτός που τελικά επικρατεί, ενώ η χίμαιρα καταλήγει στη λήθη. Και η λήθη δείχνει να ταιριάζει τόσο, μα τόσο σε πάρα πολλούς σημερινούς πολιτικούς πρωταγωνιστές...