Αν περιμένεις να λύσεις το πρόβλημα της έξαρσης της βίας κατηγορώντας τους κουκουλοφόρους, το πανεπιστημιακό άσυλο και γκρινιάζοντας για την απαξίωση της αστυνομίας, όπως έκανε σήμερα ο πρωθυπουργός, αλλά και όπως θα έκανε κάθε άλλος από τους υπάρχοντες εν δυνάμει πρωθυπουργούς στη θέση του, τότε κοιμάσαι ύπνο βαθύ!
Είναι σα να καταπολεμάς τον καρκίνο με ασπιρίνες και χανζαπλάστ.

Αν δε σκύψεις να βρεις την αιτία του προβλήματος, τότε να μην καυχιέσαι οτι προσπαθείς αν βρεις λύση.
Γιατί η βία έχει τις ρίζες της στη φτώχεια που μαστίζει μεγάλο τμήμα του πληθυσμού. Εννοούμε την πραγματική φτώχεια, την αδυναμία επιβίωσης χωρίς βοήθεια από κάθε πλευρά: συντάξεις γονέων, ελεημοσύνη από γείτονες και φίλους, κλοπή...
Γιατί η βία έχει τις ρίζες της στο θυμό. Θυμό για τον εμπαιγμό, για την κοροϊδία. Μια τεράστια κοροϊδία, που ξεκινά από το σχολείο, από τους καθηγητές που λουφάρουν για να έρχονται το απόγευμα στο σπίτι και να τα "παίρνουν" κάνοντας "ιδιαίτερα". Στο σχολείο κανείς δεν εξηγεί στα παιδιά πως να επιλέξουν σταδιοδρομία, αφήνοντάς τα να ψάχνονται στα τυφλά. Συνεχίζεται στο Πανεπιστήμιο, με καθηγητές-γλυφτρόνια, ανίκανους, που αναρριχήθηκαν με μέσο και κρατιώνται γλύφοντας, των οποίων το επίπεδο είναι οικτρό, που διδάσκουν το σκύψιμο της κεφαλής, την αποδοχή της καθεστηκυίας κατάστασης. Μετά ξεκινά η ανεργία, η αναζήτηση δουλιάς, η έλλειψη βοήθειας, η πραγματική ζωή-ζούγκλα, όπου ο φτηνότερος είναι ο καλύτερος, όπου η αξιοκρατία είναι ανύπαρκτη, όπου το μέσο βασιλεύει. Τα γραφεία των βουλευτών που "εξυπηρετούν" άβουλους και ανίκανους πολίτες, η αστεία καθημερινότητα. Δουλιά στο δημόσιο, όπου το ξύσιμο των γεννητικών οργάνων αποτελεί τη σημαντικότερη δουλιά της ημέρας. Βόλεμα κάπου, ή μια δουλιά στον ιδιωτικό τομέα, όπου ο κάθε κόπανος περνιέται για μάνατζερ και παίζει με τις ζωές των ανθρώπων, βάζοντάς τους να κάνουν ό,τι του καβλώσει.
Για να ζήσουν με στοιχειώδη αξιοπρέπεια τρέχουν στις τράπεζες να δανειστούν για να αγοράσουν ένα διαμέρισμα, υπερτιμημένο από τον εργολάβο, σαράβαλο φρεσκοβαμμένο, που σε δύο χρόνια αρχίζει να γκρεμίζεται. Οι τράπεζες του φορτώνουν επιτόκια που σε κάθε άλλη ευρωπαϊκή χώρα θα επέσειε φυλάκιση. Πληρώνει για δεκαετίες, όλος του ο μισθός πηγαίνει στις δόσεις, για το σπίτι, τα έπιπλα, τα ηλεκτρικά, το αυτοκίνητο. Το πιο ακριβό αυτοκίνητο της Ευρώπης! Τα παιδιά του κοστίζουν ακόμη περισσότερο. Ο παιδικός σταθμός κοστίζει είναι τόσο ακριβά όσο και τα φροντιστήρια, για να μάθουν τα παιδιά γλώσσες πρέπει να πάνε στα ιδιωτικά, για να μπουν στο πανεπιστήμιο πρέπει να πληρώσουν και ο κύκλος ξαναρχίζει. Ο ίδιος δε θα πάρει ποτέ σύνταξη, κι αν πάρει δε θα προλάβει να τη χαρεί. Γιάτί θα περιμένει να στηρίξει τα δικά του παιδιά, που θα ζουν το δικό τους Γολγοθά.

Ο θυμός στη νεοελληνική κοινωνία είναι το κυρίαρχο συναίσθημα. Οι κουκουλοφόροι, όσο κι αν είναι εξαμβλώματα συμπεριφοράς, είναι καθημερινοί άνθρωποι. Κάτω από τις κουκούλες δεν κρύβονται περίεργες φάτσες, πρεζόνια ή εγκληματίες. Κρύβονται παιδιά του σχολείου. Κρύβονται μεροκαματιάρηδες, κρύβονται ντελιβεράδες με διδακτορικά, κρύβονται άνεργοι πτυχιούχοι, κρύβονται επαγγελματίες χωρίς πελατεία, κρύβονται πολίτες ταλαιπωρημένοι, εξοργισμένοι, τρελλαμένοι. Οι ίδιοι που έκαναν ουρές στα βουλευτικά γραφεία, που έστειλαν δεκάδες βιογραφικά, που πληρώνονται 700 ευρώ, που τρέχουν σαν τρελλοί αλλά κάποιοι άλλοι πιο επιτήδειοι τους παίρνουν τη θέση, που χρωστούν και δεν έχουν να πληρώσουν. Που ανοίγουν την τηλεόρασή τους και βλέπουν τη γκλαμουριά ελαχίστων ως τον κανόνα, που τους κοροϊδεύουν οι πολιτικοί, που βλέπουν λαμογιές, απάτες, κλοπές της κρατικής περιουσίας, που βλέπουν τους βουλευτές να περιφέρονται με αλαζονεία με δηλώσεις περι ηθικού και νομίμου-κάτοχοι 50 ακινήτων έκαστος.
Υπάρχει θυμός, οργή, και η οργή αυτή δεν είναι οργή των νέων. Είναι η οργή αυτών που αποτέλεσαν τα γρανάζια της κοινωνίας, των καθημερινών ανθρώπων, που απαιτούν άλλη ζωή. Θέλουν ευκαιρίες, αξίες, χρήματα, άνεση, ποιότητα ζωής, θέλουν ανάπτυξη, θέλουν αλήθειες, θέλουν σοβαρότητα, τιμιότητα, θέλουν ανθρωπιά. Θέλουν να έχουν ρόλο και λόγο. Θέλουν πράξεις, βαρέθηκαν τα λόγια. Θέλουν πολλά και δεν τα έχουν, γι'αυτό πετούν πέτρες. Πρώτα τις πετούν στον εαυτό τους, μετά στο σύστημα που οι ίδιοι τροφοδότησαν και ανέχονται. Γιατί δεν το ανέχονται άλλο! Το πετροβολούν και ψάχνουν κάτι άλλο, που όμως δε βρίσκουν. Γιατί η ελληνική κοινωνία αδυνατεί να παράγει πλέον αξίες, αρχές, πολιτικό λόγο, φιλοσοφική θεώρηση, επιστημονική άποψη, νέο πολιτισμό. Γιατί αυτό πραγματικά μας χρειάζεται: ΝΕΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ.