Δεν ξέρω αν το φαινόμενο είναι καθαρά προσωπικό, αν δηλαδή συμβαίνει μόνο σε μένα, ή αν αφορά και άλλους. Πρόκειται για ένα παραϊατρικό φαινόμενο, το οποίο ενδεχομένως να είναι και ψυχοσωματικό.

Όταν λοιπόν βλέπω κάποιους σαν τον Άδωνι Γεωργιάδη να αγορεύουν στα κανάλια, μου έρχεται μια ακατανίκητη επιθυμία εμετού! Ασταμάτητη όμως!

Ίσως είναι η τσιριχτή φωνή. Ίσως η φάτσα που εκπέμεπει θράσος. Ίσως το απλανές βλέμμα, η απαξιωτική ματιά, ίσως ακόμα και τίποτα από όλα αυτά. Μπορεί, ομολογουμένως, να είμαι αρνητικά προκατειλημμένος. Για όλους και για όλα έχουμε μια γνώμη, και όταν τους βλέπουμε το μυαλό μας ανακαλεί την προσχηματισμένη γνώμη και τους βλέπουμε μέσα από αυτό το φίλτρο.

Όμως, σήμερα στην Ελλάδα ο αριθμός των ανθρώπων που μπορούν να σου προκαλέσουν αυτό το φαινόμενο της τάσης για εμετό είναι σημαντικός. Και το φαινόμενο είναι εντονότερο από παλιότερα. Σίγουρα ευθύνεται η υπερπροβολή αυτών των ανθρώπων από τα ΜΜΕ. Για τις ανάγκες της τηλεθέασης τα κανάλια δεν έχουν φραγμούς. Δείχνουν οτιδήποτε κάνει τον τηλεθεατή να σταματήσει. Ακόμη κι αν αυτό είναι ο ...Άδωνις!

Ωστόσο, σταματώ δε σημαίνει παρακολουθώ. Κοιτάζω δε σημαίνει βλέπω. Και σίγουρα δε σημαίνει ασπάζομαι, αποδέχομαι. Το παιχνίδι ΜΜΕ-διαφημιστών παίζεται πάνω στη βάση της τηλεθέασης, της σύχνασης δηλαδή κάποιου αριθμού τηλεθεατών σε ένα κανάλι. Όμως, η αποτελεσματική διαφήμιση προϋποθέτει και ένα βαθμό αποδοχής του μηνύματος, κάτι που είναι συνυφασμένο με το μέσο από το οποίο περνά το μήνυμα. Απαξιωμένα μέσα συνεπάγεται απαξιωμένα μηνύματα. Οι διαφημιστές δείχνουν να αποκρύπτουν το γεγονός αυτό από τους διαφημιζόμενους!

Η απαξίωση των ΜΜΕ οδηγεί στην άνθιση φαινομένων όπως ο Άδωνις Γεωργιάδης. Πρόκειται για κάτι αντίστοιχο με τα ζιζάνια στους αγρούς: το αφρόντιστο χωράφι γεμίζει ζιζάνια, ενώ το φροντισμένο είναι καθαρό. Η δική μου τάση για εμετό όταν βλέπω να εμφανίζονται παρόμοια φαινόμενα στην τηλεόραση δεν πιστεύω οτι είναι κάτι το μοναδικό. Μάλλον και άλλοι νιώθουν παρόμοια. Το ερώτημα είναι λοιπόν πότε η ελληνική κοινωνία θα κάνει εμετό! Πότε θα ξεράσει παρόμοια φαινόμενα υποκουλτούρας, πότε θα βγάλει από μέσα της τα ζιζάνια που κοντεύουν να πλημμυρίσουν το χωράφι! Πότε θα τους δώσει τη θέση που τους αρμόζει.
Γιατί, σε μια δημοκρατία όλοι έχουν μια θέση. Όχι όμως όποια θέση νά'ναι! Και η παρουσία τους σήμερα στο κεντρικότερο σημείο αποτελεί κοινωνικό εξάμβλωμα, παρασιτική μορφή ανάπτυξης, βίτσιο της σημερινής ελληνικής κοινωνίας. Ας προκληθεί λοιπόν εμετός, μήπως και καθαρίσει το στομάχι μας...