Επειδή πολύς αχός ακούγεται με την ιστορία Τρεμόπουλου, ο οποίος, λέει, είχε δηλώσει οτι συμφωνεί με τη μετονομασία μιας οδού της Θεσσαλονίκης σε οδό Ατατούρκ, να δηλώσω οτι

αν και δεν τρέφω καμία ιδιαίτερη συμπάθεια προς τον κ. Τρεμόπουλο, αν και δεν έχω ιδιαίτερα σε υπόληψη το κόμμα των οικολόγων, τουλάχιστον όχι περισσότερο - ή λιγότερο -από τα υπόλοιπα κόμματα, αν και δεν είμαι ανιστόρητος ή λιγότερο πατριώτης, αν και δεν είμαι φιλότουρκος - ούτε και μισαλλόδοξος ωστόσο, αν και δεν υπάρχει κανένας λόγος να πάρω καμία θέση επί του θέματος,

οτι, λοιπόν, δε με ενοχλεί καθόλου να ονομαστεί η παρακείμενη στο σπίτι όπου γεννήθηκε ο Κεμάλ Ατατούρκ οδός στη Θεσσαλονίκη με το όνομά του. Αντιθέτως, θα έβλεπα με μάλλον θετικό μάτι την ιδέα...

Σκασίλα σας; Το ξέρω. Πάντως, οι διάφορες εθνικιστικές εξάρσεις, οι όψιμες και εκ του πονηρού υπενθυμίσεις για δηλώσεις του ανερχόμενου Τρεμόπουλου, η ιστοριολαγνεία και η η ιστοριοκαπηλεία με απωθούν τα μάλλα. Ως έλλην δηλώ ανώτερος, υπεράνω, ως εκ τούτου δν προσκολλώμαι σε παρελθοντικές έριδες που δεν έχουν καμία ουσία πλέον. Φυσικά, το παρόν με ενοχλεί, οι διεκδικήσεις και προκλήσεις της γείτονος αποτελούν καθημερινή εξοργιστική συνήθεια που πρέπει αν βρούμε τρόπο να σταματήσει, όμως δεν είναι αυτή αιτία να αντιδρώ στη μετονομασία σε οδό Ατατούρκ. Το ένα δεν αποκλείει το άλλο, τουλάχιστον με τη δική μου λογική.

Αδιαφορώ να συμμετέχω σε πλειστηριασμούς πατριωτισμού, σε ανασκολοπήσεις ιστορικών περιόδων, σε θλιβερές σκέψεις και ακόμη πιο θλιβερές ενέργειες. Θέλω να κοιτάζω μπροστά, να πατάω γερά, να μη φοβάμαι, να μην αμφιβάλλω, να κερδίζω. Και αυτό το κάνω με κατανόηση, όχι με εθελοτυφλία ή με αντιδραστικότητα.

Όσοι αντιτίθενται σε αυτό έχουν δίκιο από την πλευρά τους. Εκτιμώ τη γνώμη τους, ωστόσο εμμένω στη δική μου, την οποία εκτιμώ και περισσότερο, όπως είναι και το λογικό. Ως εκ τούτου, η οποιαδήποτε συζήτηση θα αφορά παράλληλες και ταυτόχρονα-αληθείς τοποθετήσεις. Όπως χρήζει σε δημοκρατική κοινωνία.