Η ελληνική Αριστερά είναι μάνα στη διάσπαση! Το ιστορικά αποδεδειγμένο αυτό γεγονός έρχεται να καταδείξει τη σύνδεση της διασπαστικής ικανότητας με τα αριστερά γονίδια, με τις καταβολές επί του DNA των ελλήνων αριστερών.

Η πιθανολογούμενη διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ με την αυτόνομη κάθοδο του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ στις εκλογές, ένα μόλις μήνα πριν από αυτές, αποτελεί μνημείο αφέλειας, φαυλότητας και ιδιοτέλειας. Νοοτροπίες αυταρχικές, τάσεις ιδιοτελείς και πρακτικές γκεμπελικές αποτελούν για το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ μια καθημερινότητα που του στερεί την όποια αριστερή ταυτότητα.

Οι σύντροφοι είναι στα χαρακώματα, προσπαθούν να τοποθετηθούν ώστε να κερδίσουν ζωτικό χώρο εις βάρος των άλλων συντρόφων, και τελικά το όλο εγχείρημα καταλήγει στην αποδυνάμωση όλων!
Η αφελής αυτή στάση αποτελεί απόδειξη της ανικανότητας των μετεχόντων στο ΣΥΡΙΖΑ να προχωρήσουν μέσω συμβιβασμών και όχι μέσω ρήξεων...
Όταν όμως συμβαίνει κάτι τέτοιο, το μήνυμα που λαμβάνουν οι ψηφοφόροι είναι οτι "αυτό δε μπορούν να τα βρουν μεταξύ τους, μπορούν να μετάσχουν σε κυβέρνηση";

Δεν είναι μόνο η ιδιάζουσα προσωπικότητα του Αλέκου Αλαβάνου που βρίσκεται πίσω από την αδυναμία συνεννόησης. Όχι οτι δεν έπαιξε ρόλο φυσικά. Ο Αλαβάνος είχει και έχει προσωπική άποψη για το κόμμα που θέλει και για το ρόλο που ο ίδιος επιθυμεί σε αυτό. Έχοντας δώσει δείγματα διαταραγμένησ συμπεριφοράς πολλάκις στο παρελθόν, τόσο κατά τη θητεία του στις Βρυξέλλες όσο και στο ΣΥΡΙΖΑ, δείχνει οτι είναι μια λύση προσωρινή, αφού σε βάθος χρόνου γίνεται εμφανείς οι αδυναμίες του και οι ιδιομορφίες του χαρακτήρα του.

Πέρα όμως από τον Αλέκο Αλαβάνο, η δυστοκία του σχήματος του ΣΥΡΙΖΑ έγκειται στον μη ξεκάθαρο ορισμό των συμφερόντων των συμμετεχόντων, πρώτα-πρώτα στο ίδιο τους το μυαλό, και στη συνέχεια στα συλλογικά όργανα. Καθώς λείπει και η στέρεη ιδεολογική βάση που να αποτελέσει κοινό παρονομαστή στα διαφορετικά συμφέροντα, γίνεται σαφής η αδυναμία απιβίωσης επί μακρόν. Εξ'ού και οι εξελίξεις των τελευταίων ημερών.

Άλλη μια διάσπαση προ των πυλών, λοιπόν, για την ελληνική αριστερά, ή μάλλον γι'αυτή που θέλει να ορίζεται ως τέτοια... Συνηθισμένη όντας, θα την ξεπεράσει με τον καιρό και θα συνεχίσει το δρόμο της, χωρίς αξιώσεις σίγουρα, αλλά με τη λογική του ελάχιστου ωφελίμου...