Ο χρόνος λοιπόν ήλθε, και παρήλθε κιόλας. Μια παρέα διορισμένων, με κριτήρια συντεχνιακά, πολιτικά, συμφεροντολογικά, δημοσίων σχέσεων και άλλα τινα παρόμοια, λυμαίνεται εδώ και δεκαετίες το χώρο της ανώτατης παιδείας. Αποτέλεσμα: πανεπιστήμια της κακιάς ώρας, που δεν αντέχουν στη σύγκριση ούτε με αυτά της ...Ουγκάντας!

Γιατί, οι ανίκανοι καθηγητές, με τις ελλιπείς γνώσεις, την έλλειψη παιδαγωγικής προσέγγισης, την ανυπαρξία ερευνητικής ικανότητας, την οικονομική απληστία, την ατιμωρησία και τη μικροπρέπεια δε μπορούν να συγκροτήσουν τρόπο διάσωσης της παιδείας. Θα μου πεις και η ποιότητα των μαθητών δεν πάει πίσω. ϊσως. Ωστόσο, αυτή δουλεύεται, πλάθεται ακόμη. ¨Ομως, όταν ο δημιουργός είναι ανίκανος, το αποτέλεσμα είναι προδιαγεγραμμένο.

Γιατί, ο δημιουργός είναι ανίκανος. Και δεν αρκούν κάποιες ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις για να δώσουν συχωροχάρτι στη μάζα των ανίκανων. Αυτών που βρέθηκαν να διδάσκουν βασισμένοι σε λογοκλοπές, σε πλαστές έρευνες με πλαστά στοιχεία, σε δημοσιεύσεις λόγω ...λύπησης, σε σπρώξιμο από δικούς και σε κρεβατώματα σωρηδόν...

Οι βρυκόλακες των πανεπιστημίων πίνουν το φρέσκο αίμα της ελληνικής κοινωνίας. Που, όσο και να μην είναι πρώτης ποιότητας, είναι τουλάχιστον φρέσκο...

Οι ίδιοι βρυκόλακες σήμερα θέλουν να έχουν λόγο για την ανώτατη παιδεία! Αυτήν της οποίας το αίμα πίνουν εδώ και δεκαετίες. Αντιδρούν σε αλλαγές, γιατί απλά περιορίζεται ο ρόλος τους. Αντί να λένε κι ευχαριστώ που δε βρίσκονται σε φυλακές, απαιτούν να ακουστούν! Θέλουν να έχουν λόγο αυτοί που είναι υπεύθυνοι για το θάνατο της ελπίδας. Γιατί αυτοί "ξέρουν πως να τη σώσουν" τη ...συχωρεμένη... Είναι δηλαδή σα να βάζεις το δολοφόνο να σώσει τον δολοφονημένο!