Του Έλληνος...

Τι πανηγύρι κι'αυτό! Όπου και να κοιτάξεις, παντού διαφημιστικές πινακίδες.

Και καλά στην αγορά, λογικό είναι. Στην Εθνική οδό όμως και σε δρόμους ταχείας κυκλοφορίας;
Ενώ τρέχεις αμέριμνος πάνω απο το όριο ταχύτητας (μαγκιά της φυλής), ξαφνικά μπροστά σου η γυναίκα της ζωής σου (ή το αυτοκίνητο, ή ο πολιτικός, το ταξίδι ή ακόμα και το γιαούρτι) σου κλείνουν το μάτι όλο νόημα. Να ενδώσεις; Να αντισταθείς; Να κάνεις το δύσκολο; Πως να αντιδράσεις?

Μα καλά, επιτρέπεται να υπάρχουν διαφημίσεις εκεί;
Απαγορεύεται, τόσο που και εθνικοί νόμοι υπάρχουν, και ευρωπαϊκοί και μεγάλα πρόστιμα. Υπάρχουν και μελέτες για τη θνησιμότητα λόγω ατυχημάτων που οφείλονται σε διαφημιστικές πινακίδες στο δρόμο. Διδακτορικές διατριβές που πραγματεύονται το αντικείμενο. Συζητήσεις επι συζητήσεων στα τηλεοπτικά πάνελς και χιλιάδες σελίδες αρθρογραφίας σε εφημερίδες και περιοδικά. Όλοι συμφωνούν για το παράνομο, το επικίνδυνο, το αντικοινωνικό, το παράλογο, το εγκληματικό του θέματος.

Τότε; Γιατί δεν προχωρά η αποξήλωσή τους; Γιατί δε σταματά αυτό το θέατρο του παραλόγου; Γιατί καθημερινά ξεφυτρώνουν νέες;

Είναι τόσο απλό και ταυτόχρονα όμως κυνικό... Είναι πολλά τα λεφτά...

Σε μια χώρα όπου η ευαισθησία θεωρείται ελάττωμα, η κρατική ευαισθησία απέναντι σε πρακτικές που δολοφονούν τους πολίτες του είναι ανύπαρκτη.
Η κοινωνική ευαισθησία των διαφημιζόμενων επιχειρήσεων απέναντι σ'αυτούς που τις πλουτίζουν επίσης.
Η επαγγελματική ευαισθησία των διαφημιστικών εταιρειών απέναντι σε παράνομες πρακτικές μηδενική, θυσία στο βωμό του άμεσου κέρδους.
Η ανθρώπινη ευαισθησία των πολιτών απέναντι σε παραβάτες του κοινού δικαίου και της κοινής λογικής θύμα του ωχαδερφισμού.
Η θρησκευτική ευαισθησία απέναντι σε παραβάτες της 6ης εντολής ενάντια στις καλές δημόσιες σχέσεις.
Τέλος, η προσωπική ευαισθησία του καθενός απέναντι σε πρακτικές καταπάτησης της προσωπικότητας άλλη μια χίμαιρα.

Είναι πολλά τα λεφτά...