OBLIGADO
I'm back!
Τώρα καλό είναι αυτό; Άσε που όταν πας αλλού, και (ξανα)βλέπεις οτι είναι καλύτερα από δω, σε πιάνει κατιτίς και λες να πάρω των οματιών μου...Τέλος πάντων. Λισαβώνα όμορφη, σπίτια-ή μάλλον διαμερίσματα φτωχά αλλά προσεγμένα, άνθρωποι πολιτισμένοι, κοινωνία οργανωμένη και ευρωπαϊκή συμπεριφορά, σε αντίθεση με την τουρκογενή δική μας.
Η όλη ατμόσφαιρα βατή και προβλέψιμη. Πολλά εμπορικά κέντρα τεράστιας έκτασης, μαγαζιά ανοιχτά μέχρι τις 12 το βράδυ, τα μαγαζιά του κέντρου ανοιχτά τις Κυριακές, οικονομία φτωχή, πολλά μικρομάγαζα, πολλοί αφρικανοί, πολλοί βραζιλιάνοι, πολλοί άνθρωποι στους δρόμους, πολλοί υπαίθριοι μικροπωλητές, λουστραδόροι με τα κασελάκια τους, πάγκοι όπου πουλάνε τα πάντα, από ομπρέλες έως πλαστικοποιήσεις. Πολύ πράσινο, δέντρα παντού, ταράτσες διαμορφωμένες σε κήπους πραγματικούς, με διαμόρφωση και φυτά μέσου μεγέθους. Κτίρια μνημειακού τύπου, σταθμοί με αρχιτεκτονικές ανησυχίες, χρήση του μπετόν με διάθεση αισθητικής αναβάθμισης για δημόσια χρήση, όχι όμως και για ιδιωτική.
Ο τυφώνας της παγκοσμιοποίησης σε έξαρση, McDonalds και Bata και Fnac και δίπλα μαγαζιά που θυμίζουν δεκαετία του '60 με έντονη μυρωδιά παστού βακαλάου, τιμές λίγο φτηνότερες από τις δικές μας και γκρίνια στον κόσμο για την οικονομική κατάσταση. "Μετά την εισαγωγή του ευρώ η ζωή δυσκόλεψε αφόρητα" παραπονιέται ο ταξιτζής. Δουλεύει 12-13 ώρες την ημέρα για ένα μεροκάματο που του φτάνει ίσα-ίσα.
Ούτε ένα αυτοκίνητο διπλοπαρκαρισμένο, ένα μόνο κορνάρισμα και αυτό από ταξιτζή, φρεναρίσματα με τα δύο πόδια για να περάσουν οι πεζοί... Από γλώσσες δε σκίζουν οι πορτογάλοι, αλλά άκρη βγαίνει με ισπανικά, αγγλικά και νοηματική.
Τα Docas, οι ανακατασκευασμένες αποθήκες μπροστά στις προκυμαίες με τα γιώτ έχουν γίνει καφέ και dancings, όπου λικνίζονται ημίγυμνοι καου μπόϋδες και καουμπόϊσσσες (!), το καλύτερο μαγαζί της πόλης, το Speak Easy που ανήκει στο γιό γνωστού καλλιτέχνη fadista, στη Θεσσαλονίκη θα έκλεινε εν μία νυκτί, καθώς παραείναι μικρό, παραείναι καθόλου δήθεν, παραείναι φτηνό, παραείναι σε ανθρώπινα πλαίσια, παραείναι καλοί οι μουσικοί που παίζουν funk-jazz-beat, παραείναι φυσιολογικοί και καθόλου επιδιξιομανείς οι πελάτες, παραείναι καλό το porto.
Ο ωκεανός γλύφει τα δυτικά της πόλης και δίνει ύφος και στυλ στην πάλαι ποτέ αποικιοκρατική πορτογαλική αρχοντιά. Κάποιες μπουτίκ υψηλού επιπέδου, με παλιό και νέο σε συνύπαρξη συμφέροντος, χρώματα και υφάσματα χωρίς στρας και πούλιες αλλά με γούστο και ποιότητα.
Fados σε περίοδο προπαρακμιακή, Ana de Carvalho κουρασμένη και φιλική, Amalia Rodrigues εθνική αοιδός, σύχρονες και σύγχρονοι fadistas που προσπαθούν να εξελίξουν το είδος μέσα από ρυθμούς και ενορχηστρώσεις, η γλυκιά νοσταλγική μελαγχολία των fados διαποτίζει τη συμπεριφορά των πορτογάλων.
Fados σε περίοδο προπαρακμιακή, Ana de Carvalho κουρασμένη και φιλική, Amalia Rodrigues εθνική αοιδός, σύχρονες και σύγχρονοι fadistas που προσπαθούν να εξελίξουν το είδος μέσα από ρυθμούς και ενορχηστρώσεις, η γλυκιά νοσταλγική μελαγχολία των fados διαποτίζει τη συμπεριφορά των πορτογάλων.
Δρόμοι άνετοι, τούνελ και γέφυρες, πάρκινγκ παντού, ελάχιστα μποτιλιαρίσματα, αλλά και κάποια στοιχεία μεσογειακού ταπεραμέντου στην οδηγική συμπεριφορά.
Το φαγητό μέτριο, άλλες γεύσεις, λιγότερο άπληστες, ισορροπημένες και συχνά υπερβολικά υγιείς (...).
Ο καιρός άστατος, βροχή και ήλιος εναλλάσσονται, κάτι που είναι φυσιολογικό αυτή την εποχή του χρόνου, ενώ το καλοκαίρι αντίθετα η ξηρή ζέστη των 42 βαθμών κάνει την ατμόσφαιρα δυσβάσταχτη.
Στοιχεία απομεινάρια των αράβων, zelliges και αραβουργήματα, arentejos (το καλύτερο κρασί της χώρας), στοιχεία παλιάς αρχοντιάς σε ξεπεσμό, αίσθηση οτι έχουν γίνει λάθη. "Οι πορτογάλοι έφτασαν πρώτοι στην Άπω Ανατολή, αλλά ποτέ δεν πήγαν εκεί με κάποιο επιχειρηματικό σχέδιο στο μυαλό τους, σε αντίθεση με τους άγγλους και τους ολλανδούς" διηγείται ο απίστευτα εξυπηρετικός ξεναγός στο σπίτι-μουσείο Casa-Museu Dr. Anastácio Gonçalves (φωτο). Η τεράστια συλλογή του γιατρού πρώην ιδιοκτήτη του σπιτιού (μικρή φωτο)
, με πίνακες ιμπρεσιονιστών πορτογάλων ζωγράφων, chinoiseries και έπιπλα γαλλικά, αγγλικά και πορτογαλικά, αποδίδει το ύφος της καλής κοινωνίας των αρχών του 20 αιώνα, με την αύρα των αποικιών και τη νοσταλγία των παλιών καλών εποχών. Έχει μια δική της ομορφιά αυτή η χώρα. Δεν πρόκειται για την παλιότερη νοσταλγική ομορφιά ενός κράτους που υπήρξε πολύ πλούσιο, αλλά για μια ευαίσθητη ισορροπία μεταξύ μιας ανάγκης να ανήκει σε ένα ευρωπαϊκό γίγνεσθαι και μια επιθυμία να κρατήσει την ταυτότητα του τελευταίου οχυρού της Ευρώπης στον Ατλαντικό.
L'Auteur
2 σχόλια