Η εικόνα ενός πρωθυπουργού που φωνασκεί ασκόπως και άστοχα και εμμέσως ή ευθέως εκλιπαρεί στην ουσία τους τραπεζίτες να μη συνεχίσουν την πολιτική της αύξησης των επιτοκίων είναι η ακριβώς αντίθετη εικόνα από αυτή που περιγράψαμε. Ο Κώστας Καραμανλής βγήκε να προειδοποιήσει τους τραπεζίτες να μην ξεχάσουν το κοινωνικό τους πρόσωπο! Λες και οι τραπεζίτες είναι πιο πάνω από τον πρωθυπουργό και χρειάζεται να τους το υπενθυμίσει. Ή μήπως είναι;

Οι ελληνικές τράπεζες έχουν μερικές ιδιορυθμίες. Δε λειτουργούν με τους συνήθεις κανόνες πρακτικής με τους οποίους λειτουργούν οι τράπεζες στις υπόλοιπες ευρωπαϊκες χώρες. Πρώτα-πρώτα δε συνεργάζονται μεταξύ τους. Προσπαθείστε να στείλετα χρήματα από μία τράπεζα σε μια άλλη και θα καταλάβετε πόσες δυσκολίες θα συναντήσετε. Στη συνέχεια δε συνεργάζονται με το δημόσιο και τους δημόσιους οργανισμούς. Προσπαθείστε να κάνετε τις πληρωμές σας (ΔΕΗ, ΟΤΕ...) μέσω αυτόματης εντολής σε μια τράπεζα και τα λέμε... Ακόμη, δε λειτουργούν ως πελατοκεντρικοί οργανισμοί. Όσοι περιμένατε σε ουρές τράπεζας κάτι ξέρετε. Φυσικά δε συνεργάζονται καν για τη διευκόλυνση των πελατών σε σχέση με τις συναλλαγές τους. Η ανελαστικότητα, ο τριτοκοσμισμός και η νοοτροπία αφέντη-δούλου στη σχέση τράπεζας-πελάτη είναι στην ημερήσια διάταξη.

Παρά τα τεράστια κέρδη που εμφανίζουν οι ελληνικές, σε σύγκριση με άλλες ευρωπαϊκές τράπεζες, η κατάσταση δε βελτιώνεται. Εν έτοι 2008 οι ελληνικές τράπεζες μοιάζουν πιο πολύ με τράπεζες αφρικανικής χώρας παρά ευρωπαϊκής!

Η κυβέρνηση, σημερινή, χθεσινή και αυριανή επιτρέπει στις τράπεζες να διατηρούν αυτές τις συνθήκες και συμπεριφορές στους πελάτες τους χωρίς να υπάρχουν κυρώσεις. Παράλληλα, επιτρέπουν στις τράπεζες να επιχειρούν απομυζώντας τεράστια κέρδη χωρίς να ελέγχονται για τους τρόπους που αποκτώνται τα κέρδη αυτά. Η αυτορυθμιζόμενη (?!) αγορά κυριαρχείται από τη συμπεριφορά-καρτέλ των τραπεζών που διαμορφώνουν τους κανόνες του παιχνιδιού προς όφελός τους, αγνοώντας απολύτως την ύπαρξη του κράτους. Η καρτελοποίηση όχι μόνο μένει ατιμώρητη αλλά επικροτείται κιόλας με την κρατική βοήθεια των 28 δις.

Από την άλλη, στην ελεύθερη οικονομία στην οποία υποτίθεται οτι ζούμε, ο ρόλος των τραπεζών είναι να στηρίζουν την επιχειρηματικότητα με κάθε τρόπο, αποβλέποντας φυσικά στο κέρδος, αλλά λαμβάνοντας υπόψη τις συνθήκες και το καλό της αγοράς. Όλα αυτά θα συνέβαιναν σε μία φυσιολογική χώρα. Σε μας, αντιθέτως, οι τράπεζες αναχαιτίζουν κάθε έννοια επιχειρηματικότητας παίζοντας παιχνίδι με τα επιτόκια και αλλάζοντας τους κανόνες προς όφελός τους σε κάθε ευκαιρία. Δημιουργούν έτσι ένα αρνητικό κλίμα για τον επιχειρηματία που θέλει να ανοιχτεί, με αποτέλεσμα να ψάχνει αλλού βοήθεια.

Ο πρωθυπουργός λοιπόν της Ελλάδας έρχεται να παρέμβει στο χρηματοπιστωτικό σύστημα, "φοβερίζοντας" τις τράπεζες να μην παραμελούν τον κοινωνικό τους ρόλο. Από πίσω έρχεται ο υπουργός Εθνικής (παρα)οικονομίας και δηλώνει οτι η κυβέρνηση "έχει τρόπους να πιέσει τις τράπεζες και αν χρειαστεί θα το κάνει".! Σε ποιόν απευθύνεται λέγοντας αυτά; Μήπως στους τραπεζίτες; Σϊγουρα όχι. Άλλωστε, "σκύλος που γαυγίζει, δε δαγκώνει". Όλοι αυτοί οι "λεονταρισμοί" έχουν ως στόχο την κοινή γνώμη. Επιχειρούν να διασκεδάσουν τις εντυπώσεις και να περάσουν την εικόνα οτι η κυβέρνηση έχει το πάνω χέρι.

Η αλήθεια δεν είναι δυστυχώς καθόλου έτσι. Η κυβέρνηση είναι έρμαιο της θέλησης των τραπεζιτών και έχει καταντήσει υποχείριο της θέλησης συτής. Κάθε της ενέργεια αποσκοπεί στη διευκόλυνση των τραπεζών, οι οποίες, ως ιερές αγελάδες, εξακολουθούν να λειτουργούν τριτοκοσμικά και κυρίως ΑΠΛΗΣΤΑ! Η αγορά, ελλείψει συγκροτημένης απάντησης, ανέχεται την κατάσταση, όχι χωρίς τεράστιο κόστος. Τα συνδικάτα σιωπούν, ή γενικολογούν και λεονταρίζουν άστοχα και άσφαιρα. Και κυρως επωφελώς...

Η κάθε κυβέρνηση έχει τις δικές της προτιμήσεις. Επί ΠΑΣΟΚ τα αγαπημένα παιδιά βρέθηκαν σε μειονεκτική θέση με την άνοδο της Νέας Δημοκρατίας. Η ALPHA bank είναι από τα τωρινά αγαπημένα παιδιά. Αύριο θα είναι μια άλλη. Και πάει λέγοντας...