ΑΥΤΟΔΥΝΑΜΙΑ ΚΑΙ ΕΛΕΓΧΟΜΕΝΟ ΧΑΟΣ
Αφορμή για το post αυτό ήταν η προσέγγιση μέσω σχολίου κάποιου/ας αναγνώστη/στριας στο θέμα του τρόπου με τον οποίο πρέπει να αντιμετωπίζεται όποιος βρίσκεται στην εξουσία.
Στο σχόλιο αυτό λοιπόν διαβάζουμε "πόσο ωραίο θα ήταν στις Κυβερνήσεις, τις όποιες Κυβερνήσεις, να γινόταν εποικοδομητική κριτική, αντί να είναι του τύπου: "Είσαστε απαράδεκτοι, άντε να φύγετε το ταχύτερο".Γιατί, ωραία να φύγουν. Για να ανεβεί ποιός; Οι επιλογές δεν είναι πολλές ...Αν υποθέσουμς ότι ο ένας είναι χειρότερος από τον άλλο, αντί να προσπαθούμε να ρίξουμε τον κακό για να ανέβει ο χειρότερος, το καλύτερο θα ήταν να βοηθήσουμε τον κακό να γίνει καλύτερος. (Και δεν μιλάω για την προκειμένη περίπτωση αλλά γενικά.) Αλλά αυτό θέλει ικανότητα. Είναι πολύ πιο εύκολο να ρίξουμε τον κακό, όμως αυτό μακροπρόθεσμα δεν θα μας οδηγήσει πουθενά (Δεν είναι άραγε προφανές; Γιατί αυτή η Ν.Δ. τι είδους Πα.Σο.Κ. αντικατέστησε; Δεν πιστεύω να το ξεχάσατε;)"
Η προσέγγιση έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Εϊναι μετριοπαθής, λογική, διαφορετική από τη συνήθη πρακτική της γενικής απόρριψης και της εμπαθούς στάσης και δίνει μια άλλη εναλλακτική πολιτικής στάσης απέναντι στην εξουσία. Ορθώς επικρίνει τα λάθη των νυν και προηγούμενων κυβερνήσεων, με αγαθές προθέσεις - μακροπρόθεσμα να οδηγηθούμε κάπου.
Άραγε όμως υπάρχει η δυνατότητα πραγματικά ο κακός να γίνει καλός; Η αξιοκρατία είναι αυτή που επιτρέπει στους καλούς να αναδεικνύονται και στους κακούς να αποχωρούν. Η έλλειψή της μας φορτώνει με κακούς, τους οποίους μάλλον δεν υπάρχει τρόπος να τους αλλάξουμε. Ανεχόμενοι την ανικανότητα, μήπως κρατάμε τον πήχυ χαμηλά; Μήπως ένα-έλεγχόμενο-χάος "ακυβερνησίας" θα επιδρούσε παραγωγικά στην εξέλιξη της ελληνικής πολιτικής ζωής: Μήπως κάποιες συνεργασίες εξ'ορισμού κατ'αρχήν αδύνατες και αφύσικες συντελούσαν στο να δημιουργήσουν άλλες συνθήκες και άλλο τρόπο σκέψης από το φεουδαρχικό τρόπο της αυτοδυναμίας; Μήπως, αντί να περιμένουμε από τον κακό να βελτιωθεί, είναι χρησιμότερο να τον στείλουμε στο σπίτι του, και μάλιστα τάχιστα - πριν προκαλέσει μεγαλύτερο κακό - προς συμμόρφωση των μετρίων; Μήπως είναι καιρός να μάθουμε να μην ανεχόμαστε δούλεμα, ανικανότητα και ασχετοσύνη, ιδιοτέλεια, ερασιτεχνισμό και λοιπά αγαθά της μεταπολιτευτικής Ελλάδας;
Η παραδοχή οτι "όποιος και να έρθει στη θέση του δε θα είναι καλύτερος" οδηγεί σε μια μοιρολατρική προσέγγιση της καθημερινότητάς μας. Η βελτίωση μπορεί να έρθει χτυπώντας ένα κουτσό, ακριβώς επειδή είναι κουτσός; Μα εμείς δεν ήμασταν που τον επιλέξαμε, ξέροντας εκ των προτέρων το πρόβλημά του;
Αν θέλουμε να είμαστε ρεαλιστές, ενδείκνυται να βρούμε τρόπους να βελτιώσουμε όσους επιδέχονται βελτίωσης. Οι υπόλοιποι, όσοι δεν επιδέχονται, ας φροντίσουν να απασχοληθούν σε αντικείμενα που τους ταιριάζουν και κυρίως εκεί που δε βλάπτουν το κοινωνικό σύνολο. Ας εφαρμόσουμε την αξιοκρατία πρώτα στο μυαλό μας, μετά στον εαυτό μας, στη συνέχεια στις επιλογές μας και στη συνέχεια να την απαιτήσουμε και από τους άλλους. Αυτός είναι και ο μόνος τρόπος να την επιτύχουμε.
L'Auteur
6 σχόλια