Όταν οι νεαροί φορτώνονται με ποσότητες καταπιεσμένης βίας και οργής,
Όταν οι αστυνομικοί αβοήθητοι από εκπαιδευτές, ψυχολόγους, πολιτεία, καλούνται να επιβάλουν μια τάξη που αδυνατούν να κατανοήσουν,
Όταν οι κυβερνήσεις χρησιμοποιούν το θάνατο παιδιών για να κερδίσουν εντυπώσεις στο επικοινωνιακό παιχνίδι, με επίπλαστες παραιτήσεις και θέατρο,
Όταν οι υπόλοιποι πολιτικοί μιλούν ενώ δεν έχουν να πουν τίποτα,
Όταν ο θάνατος άλλου ενός 16χρονου θεωρείται ΜΕΜΟΝΩΜΕΝΟ γεγονός,
Όταν η ζωή μας θεωρείται τόσο δεδομένη,
Όταν οι διαμαρτυρίες μας είναι τόσο κυνικές και ιδιοτελείς,
Όταν ο χρόνος μας κάνει να ξεχνάμε όλα όσα δε θα έπρεπε να ξεχαστούν,

Τότε έχουμε ακριβώς ό,τι μας αξίζει.

Γιατί τα Εξάρχεια είναι έργο όλων μας. Γιατί οι αστυνομικοί είναι δικά μας παιδιά. Γιατί οι πολιτικοί κυβερνούν με τις ευλογίες μας. Γιατί εμείς είμαστε ιδιοτελείς και αστείοι. Γιατί εμείς ξεχνάμε ό,τι δεν είναι δικό μας...