ΠΟΥ ΠΑΝΕ ΟΛΟΙ (ΟΙ BLOGGERS);
Τι έπαθαν όλοι και ...λακίζουν; Που πάνε; Τι καλύτερο τους καλεί; Μην είν' το πεπρωμένο (που είναι και φυγείν αδύνατον); Μην είναι το χρώμα του χρήματος; Μην είναι το κάλεσμα της φύσης; Μην είναι το μωρό που κλαίει; Μην είναι η εσωτερική τους τρικυμία;
Τι συμβαίνει λοιπόν και ένας-ένας οι "μεγαλο-bloggers" της πάλαι ποτέ παλιάς εποχής αποχωρούν από τη σκηνή, μετά βαϊων και λαμπάδων; Και μαζί τους και πολλοί άλλοι; Τι στο καλό, περονόσπορος έπεσε στους μπλογκάδες; Και τι θα κάνουμε εμείς που ήρθαμε πιο πρόσφατα (εδώ και έξι μήνες τέλος πάντων);
Και δε μιλάω μόνο για τον πιτσιρίκο, που έκλεισε το μαγαζί προχθές. Στη δική του περίπτωση μου μυρίζει σεναριακό εύρημα και τον βλέπω να ξανάρχεται σύντομα πίσω (αλλιώς γιατί έκανε ό,τι μπορούσε να ανεβάσει την επισκεψιμότητά του όσο ψηλότερα μπορούσε πριν φύγει;)-χώρια που έρχονται και εκλογές, οπότε σίγουρα θα σκάσει μύτη...
Οι άλλοι όμως; Η ψιλικατζού την έκανε γιατί η επωνυμία δεν της επέτρεπε να εκφράζεται όπως ήθελε... Ο Κρόγιας τα πήρε και αποχωρεί και από τις κομματικές του δραστηριότητες (στο ΠΑΣΟΚ).
Τελικά, αν το μελετήσεις λίγο το θέμα, βλέπεις οτι για όλους ισχύει το γενικό οτι από το blogging είχαν συγκεκριμένες απαιτήσεις, περίμεναν συγκεκριμένα πράγματα και αποχωρούν μόλις αυτά σταματήσουν να υπάρχουν, ή μόλις αντικατασταθούν από άλλα. Τι ήταν αυτά τα πράγματα; Βήμα αγόρευσης, μέσο αυτοπροβολής, τρόπο διάδοσης προσωπικών και πολιτικών θέσεων, μέσο κοινωνικοποίησης, σκαλοπάτι επαγγελματικής αναβάθμισης, μέσο κοινωνικής αναγνώρισης. Για κάποιους αυτά ήταν μεμονωμένα, για κάποιους συνδυαζόταν μεταξύ τους. Ο κοινός παρανομαστής όλων όμως ήταν οτι, μόλις εμφανίστηκε κάποιο υποκατάστατο αυτών, στράφηκαν προς εκείνο.
Ο έλληνας ...βαριέται εύκολα!
.
Το έχει αυτό ο έλληνας. Βαριέται γρήγορα. Θέλει αλλαγή. Δε μπορεί τα σταθερά πράγματα. Σε αντίθεση με τους κουτόφραγκους, που επιδιώκουν να δημιουργούν συνήθειες, ο έλληνας θέλει να τα αλλάζει όλα συνεχώς, νομίζοντας οτι με την αλλαγή επιτυγχάνει πρόοδο! Δε βλέπετε πόσο γρήγορα αλλάζουν όνομα και πινακίδα τα μπουζούκια και τα club; Κάθε χρόνο και άλλο όνομα... Έτσι ο πελάτης αισθάνεται οτι πηγαίνει σε κάτι καινούριο, ενώ όμως στην πραγματικότητα πηγαίνει στο ίδιο.
Αυτή η τάση των νεοελλήνων είναι αντικείμενο ψυχολογικής μελέτης. Γιατί δε θέλει τίποτα σταθερό ο έλληνας; Τι φοβάται με τη δημιουργία παραδόσεων; Το θέμα είναι βαθύ και υπαρκτό και θα αποφύγω να εντρυφήσω, αφού θα γέμιζα σελίδες και σελίδες. Ωστόσο, το ζήτημα έχει και άλλες πτυχές. Με την τάση του αυτή για αλλαγή ο έλληνας επιδιώκει και κάτι άλλο. Να αποφύγει τον κόπο της βελτίωσης! Γιατί κάτι που μένει σταθερό για καιρό, χρειάζεται ανανέωση. Η ανανέωση χρειάζεται σκέψη, κόπο, ιδέες. Ενώ η αλλαγή σε γλυτώνει από όλα αυτά. Κάνεις απλώς κάτι άλλο. Το να βελτιώσεις κάτι που υπάρχει είναι πολλάκις πιο δύσκολο από το να δημιουργήσεις κάτι νέο. Έτσι και η "αδάμαστη" ελληνική φύση επιδιώκει να δημιουργεί, αντί να βελτιώνει.
Από την άλλη πάλι, είναι και οι σειρήνες της σιγουριάς. Ένα μπλογκ που δημιουργείται για να βοηθήσει στα επαγγελματικά αδιέξοδα κάποιου για παράδειγμα, παύει να έχει λόγο ύπαρξης-κατά τη γνώμη του-μόλις αρθούν τα αδιέξοδα αυτά.
Είναι, βέβαια, και θέμα χαρακτήρα. Άλλοι παίρνουν πο σοβαρά την αποστολή που οι ίδιοι θέτουν στον εαυτό τους μπλογκάροντας, άλλοι αδιαφορούν πλήρως. Όπως ακριβώς κάνουν και στην κανονική τους ζωή για άλλα θέματα...
Δεν υπάρχει σωστό και λάθος στο θέμα αυτό. Υπάρχουν διαφορετικές πρακτικές, όπως υπάρχουν διαφορετικοί άνθρωποι. Ο καθένας ενεργεί κατά το δοκούν, και ανάλογα ο καθένας κρίνει και ενεργεί. Πολλοί σπεύδουν να κατακρίνουν όσους φεύγουν, θεωρώντας τους "προδότες"! Τι είναι όμως αυτό που προδίδουν; Τι περισσότερο από μια προσωπική επιλογή; Είμαστε πάντα υπερβολικοί στις κρίσεις μας. Και συνήθως άστοχοι.
Δε βλέπω καμία προδοσία. Βλέπω το αποτέλεσμα μιας κοινωνίας ατόμων. Το blogging αντικατοπτρίζει αυτή την κοινωνία και, όπως λένε πολλοί, είναι ο καθρέφτης της Ελλάδας. Σίγουρα πάντως δεν είναι μια εξιδανικευμένη κοινωνία. Που μόνο τέλεια δεν είναι.
Όσοι λοιπόν φεύγουν, απλά έχουν τους λόγους τους. Όσοι μένουν επίσης. Το μοναστήρι νά'ναι καλα και από καλόγερους... Εκτός και αν το μοναστήρι σταματήσει να έχει λόγο να υφίσταται, οπότε θα αποσυντεθεί. Μέχρι τότε, ας δούμε που θα πάει το blogging, με ή χωρίς ψιλικαντζού, με ή χωρίς πιτσιρίκο, με ή χωρίς τον ομιλούντα...
L'Auteur
11 σχόλια