Λοιπόν, σήμερα μας βρίσκω εντελώς ασόβαρους. Περιγράψαμε την καλύτερη ελληνική δουλιά στον κόσμο, μιλήσαμε για τα δικαιώματα και τις απαιτήσεις των απαχθέντων, κοστολογήσαμε την ελληνική παρθενιά, χάσαμε τη Ραφήνα, παραγγείλαμε πίτσα και πούπουλα... Θα νομίζει ο κόσμος οτι είμαστε τίποτα χαβαλέδες, που γελοιοποιούν τα πάντα...
Έ λοιπόν, ΕΙΜΑΣΤΕ.

Όμως, ενίοτε, μας πιάνει κάτι τις, πως να το εξηγήσω, μια φλασιά σοβαρότητας και εμπίπτουμε με αποτέλεσμα να μας βγαίνει ένα alter ego. Σ'αυτή την κατηγορία εντάσσεται η πρόταση που ακολουθεί:
Το αποτέλεσμα των βουλευτικών εκλογών βγάζει ένα αποτέλεσμα, σύμφωνα με το οποίο ο ένας κερδίζει και οι υπόλοιποι χάνουν. Σα συνέπεια, το ένα κόμμα γίνεται κυβέρνηση, χειρίζεται όλες τις κρατικές υποθέσεις, αλώνει τις καλές θέσεις στο δημόσιο κ.ο.κ. Ωστόσο, η λαϊκή ετυμηγορία κάτι άλλο εξέλεξε. Επέλεξε κατά προτίμηση τον έναν, δίνοντας στους άλλους ποσοστά που σε μια επειχείρηση θα τους καθιστούσαν συνιδιοκτήτες, συμμέτοχους. Στην πολιτική ισχύει το THE WINNER TAKES IT ALL.
Αδίκως. Η μοιρασιά θα έπρεπε να είναι πιο τίμια, ανάλογα με τα ποσοστά του καθενός. Επειδή όμως κάτι τέτοιο αποτελεί όνειρο θερινής νυκτός, θα προτείνουμε κάτι πιο απτό, εφαρμόσιμο, δίκαιο και λογικό: