Πόσο αυτονόητα είναι τα αυτονόητα;
Ο πρωθυπουργός πρότεινε έξι σημεία στα οποία καλεί τους πολιτικούς αρχηγούς να συναινέσουν. Σύμφωνα με την προσωπική του γνώμη αυτά είναι αυτονόητα.

Από τη στιγμή όμως που οι τρεις στους τέσσερις πολιτικούς αρχηγούς δε συμφωνούν μαζί του, πόσο αυτονόητα είναι αυτά; Πως ισχυρίζεται οτι είναι αυτονόητο κάτι με το οποίο συμφωνεί μόνο η μειοψηφία; Δύο τινά μπορεί να συμβαίνουν: είτε όσοι δε συμφωνούν μαζί του το κάνουν για προσωπικό τους όφελος, οπότε ο κριτής λαός θα τους καταδικάσει, είτε τα αυτονόητα δεν είναι και τόσο αυτονόητα, ή μάλλον θεωρούνται αυτονόητα μόνο από τη νοημοσύνη του προέδρου της ΝΔ.

Γιατί ο πρωθυπουργός κόπτεται τόσο για να επιτύχει την πολυσυζητημένη - από αυτόν - συναίνεση; Τι κέρδος θα έχει η χώρα και ποιό θα είναι το κέρδος για την κυβερνώσα παράταξη;

Για τη χώρα, συναίνεση ή όχι, τα πράγματα είναι τραγικά. Μετά από αρκετά χρόνια οικονομικής πολιτικής χωρίς αξιόπιστη διαχείριση, χωρίς μακροπρόθεσμες βλέψεις, χωρίς όραμα και χωρίς ευφυία, η Ελλάδα βρίσκεται στη δυσάρεστη θέση που βρισκόταν μέχρι πριν από κάποια χρόνια: αυτή του αποδιοπομπιαίου τράγου, του μαύρου πρόβατου στην Ε.Ε. Μια θέση που μας στοίχισε όσο τίποτα άλλο, τόσο σε κύρος και σοβαρότητα, όσο και σε χρήμα, αφού θεωρούμασταν η πλέον επικίνδυνη για κάθε ξένο επενδυτή.
Μετά από κάποια χρόνια εντατικής προσπάθειας, κατάφερε λοιπόν η οικονομική πολιτική της σημερινής κυβέρνησης να μας ξαναβάλει στην ίδια θέση! Και αυτό είναι ίσως το χειρότερο από όσα λάθη έκανε συνολικά.

Επιζητώντας λοιπόν συναίνεση ο Κώστας Καραμανλής δε σκέφτεται το συμφέρον της χώρας. Με ή χωρίς συναίνεση, το μέλλον διαγράφεται ζοφερό. Η ύπαρξη συναίνεσης δε μπορεί να συμβάλει ούτε στο ελάχιστο στη βελτίωση της πραγματικότητας. Μπορεί μόνο να συμβάλει, αν και όχι καθοριστικά στη βελτίωση του κλίματος, της αίσθησης που έχουν οι όποιοι οικονομικοί παράγοντες για την κατάσταση στη χώρα. Εδώ που είμαστε όμως, δεν αρκεί ούτε κατά διάνοια μόνο μια προσπάθεια βελτίωσης του κλίματος. Απαιτούνται πραγματικές μεταρρυθμίσεις, σοβαρές αποφάσεις, στιβαρή διοίκηση, γνώση, αποφασιστικότητα, ικανότητες, πείρα, όραμα, αξίες και πολλά άλλα, τα οποία σε παράλληλη τροχιά με τη βελτίωση του κλίματος θα αντιστρέψουν τον κατήφορο της χώρας.

Τι επιδιώκει λοιπόν ο Καραμανλής; Να στοχοποιήσει την αντιπολίτευση για το βεβαρυμένο κλίμα που ο ίδιος δημιούργησε. Να κατηγορήσει άλλους για τα δικά του λάθη. Να προλάβει κινήσεις αιφνιδιασμού, να σταματήσει το δημοσκοπικό κατήφορο της κυβέρνησης υποχρεώνοντας την αντιπολίτευση σε μια στείρα στάση, χωρίς όπλα. Γιατί τα έξι σημεία του Καραμανλή αυτό είναι : ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΑΦΟΠΛΙΣΜΟΥ, κατάπαυση του πυρός. Που όμως εξυπηρετεί μόνο τον ίδιο. Θα του επέτρεπε να μαζέψει τα κομμάτια του, να βρει τρόπους να συσπειρώσει τους δικούς του, να κάνει τις κινήσεις που θα τον έκαναν και πάλι κύριο του παιχνιδιού.

Από την πλευρά του η πρόταση για συναίνεση είναι έξυπνα πονηρή. Γνωρίζοντας από πριν την έκβαση της συζήτησης, επεδίωξε να συναντηθεί με τους αρχηγούς της αντιπολίτευσης για να βγει ύστερα να τους κατηγορήσει οτι δρουν εναντίον της χώρας. Να κερδίσει κάποια ελάχιστα ανταλλάγματα εκλογικού τύπου. Σε 15 λεπτά ο πρωθυπουργός θα βγάλει άλλο ένα διάγγελμα. Όλα δείχνουν πως θα είναι διχαστικό, καταγγελτικό της στάσης των άλλων, χωρίς να αναλαμβάνει τις ευθύνες του για τα λάθη και κυρίως επιζήμιο για τη χώρα. Ας το ακούσουμε και βλέπουμε...

update: μετά το νέο διάγγελμα, το αίσθημα είναι ακριβώς αυτό που περιγράψαμε πιο πάνω. Καταγγελία της στάσης των άλλων, έναντι της "σωστής" και "υπεύθυνης" στάσης της κυβέρνησης Καραμανλή. Τελικά, το μόνο που είναι υπεύθυνα βέβαιο είναι οτι δε θα γλυτώσουμε με τίποτα την πτώχευση, αλλά και το διασυρμό...